Αναγνώστη μου!
και πάλι μαζί σου το Νταμαζάκι για τρίτη εμφάνιση σήμερα! Είπαμε τα πολιτικά μας πουρνό- πουρνό, βάλαμε το Λαλά μας και τώρα θα συζητήσουμε τα κοινωνικοερωτικά. Γιατί στις συζητήσεις μας αυτές πιάνουμε τα πάντα.
Θυμάσαι προ διμήνου που συζητήσαμε το "boy-girl thing"?
Σήμερα θα μιλήσουμε για το next level.. Γιατί κάποιες σχέσεις τελειώνουν έχουν κάνει μια μεγάλη η μια μικρή σβούρα... Κάποιες άλλες τελειώνουν πριν καν αρχίσουν καλέ μου. Τα ξέρεις αυτά τόσα χρόνια εμπειρίες που μαζεύεις.
Οι σοφοί της πλάσης ετούτης λένε ότι "κάθε χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος". Μαθαίνεις να ζεις χωρίς το έτερον ήμισυ, χωρίς το άλας της ζωής. προσπαθείς να ξεπεράσεις τις συνήθειες και όσα σε έδεσαν με ένα άλλο άτομο.
Τι πιστεύεις εσύ αναγνώστη μου? Είναι? Πεθαίνει ένα κομμάτι της ζωής μας όταν τελειώνει μια σχέση?
Τι οδηγεί τους ανθρώπους στο χωρισμό?
Πως ειναι δυνατόν δυο άνθρωποι που αγαπιούνται να τα γυρίζουν όλα καπάκι και να μην αντέχουν αλλήλους?
Η ανάρτηση αυτή αναγνώστη μου δεν έχει ως στόχο να λάβει την μορφή στήλης συμβουλών. Απλά είναι ένα θέμα που συζητάται πολύ τελευταία. Ζευγάρια που μετράνε σχέσεις χρόνων χωρίζουν σε εάχιστες στιγμές.
Θα σου πω, αναγνώστη μου, πως βλέπω το θέμα:
Αγόρι γνωρίζει κορίτσι(όχι απαραίτητος αυτός ο συνδυασμός)
Ερωτευονται, αγαπιούνται. Κάνουν απίστευτα καλό sex(ισως και να υπερβάλλω). Εχουν όνειρα, κάνουν τρέλες και οι ζωές τους ενώνονται σιγά σιγά. Ο ένας βλέπει τον ουρανό στα μάτια του άλλο. Γίνονται σιγά σιγά καθρέφτες..
Και ξαφνικά μπαμ! Σπάει ο καθρέφτης. Ξυπνάνε μια ωραία πρωία, ανικανοποίητοι. Δεν θέλουν να περνούν πλέον τόσο χρόνο μαζί και τα λόγια αγάπης δεν ακούγονται τόσο συχνά, το sex αραιώνει με διάφορα προσχήματα. Κανονίζουν το πρόγραμμα τους ως μονάδες, ψάχνουν λόγους για να μείνουν μόνοι και το ένα γίνεται δυο...
Τότε καταλαβαίνεις, αναγνώστη έρχεται το μοιραίο. Από σοβαρή ή μη αιτία. Αφορμή ψάχνουν βλέπεις. Μπαίνουν και τα "σκουληκάκια" κάποιες φορές(είτε ως τρίτο πρόσωπο είτε ως "φίλοι")
ή απλά σβήνουν τα συναισθήματα. Και έρχεται ο μικρός εκείνος "θάνατος".
Δάκρυα, αλκοόλ, ξενύχτια συνθέτουν το σκηνικό. Κυλούν οι μέρες και οι μήνες αλλά οι πληγές κλείνουν.
Στην περίπτωση αυτή δεν πρέπει να επέλθει νοσταλγία. να μην το μετανιώσει κάποιους από τους δυο. Και ενώ ο άλλος έχει προχωρήσει με την ζωή του να γυρισει πίσω το πρώην έτερον ήμιση ζητώντας συγνώμη. Στην περίπτωση αυτή οι δικαιολογίες δίνουν και παίρνουν. "έκανα λάθος, συγχώρεσέ με. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα, ήταν βεβιασμένη απόφαση, δεν ήμουν ώριμος/ η"κτλ.
άδικο πολύ. γιατί συνήθω γυρίζει αυτός που έφυγε. και όταν το άλλο πρόσωπο έχει μαζέψει τα κομμάτια του, ή είναι σε νέα σχέση. Άδικο εγωιστικό και μικροπρεπές.
Απ' την άλλη όμως έχουμε τον λογικό χωρισμό. Δεν γουσταριζόμεθα πλέον, τέλος. Χ, kaputt πως το λένε. Τραβάει ο καθεις την στράτα του και θυμούνται μόνο τα καλά της σχέσης αυτής. Οταν βρεθούν μετά από έτη φωτός όλα είναι μέλι γάλα.
Δυστυχώς όμως οι σχέσεις δομούνται από διαφορετικές οντότητες. όσο καλά και να γνωρίζεις κάποιον καλέ μου δεν ξέρεις πως αντιδρά ο καθένας στον χωρισμό. Χρειάζεται προσοχή.
Οι άνθρωπο, καλέ μου, αντιδρούν διαφορετικά στα συναισθήματα. Κάποιοι δίνονται ολοκληρωτικά και κάποιοι όχι. Κάποιοι ζηλεύουν έντονα ενώ άλλοι διακριτικά. Σε μερικούς αρέσει η μοναξιά κάποιοι άλλοι δεν θέλουν να είναι στιγμή μόνοι. Στηρίζουν την σχέση στο sex και θέτουν τα θεμέλια της σχέσης στην γενετήσια πράξη και κάποιοι είναι σεξουαλικά αδιάφοροι.
άλλοι τα δίνουν όλα και δεν πάιρνουν τίποτε ενω άλλοι είναι αμοιβάδες και απομυζούν τον άλλο. έρμαια των παθών...
Εσύ αναγνώστη μου σε ποια κατηγορια ανήκεις? Στους θύτες ή στα θύματα?
Εχουμε σμίξει και έχουμε χωρίσει. Διαφορετικοί οι άνθρωποι και οι όροι κάθε φορά.
Εχουμε δώσει τα πάντα και έχουμε λάβει τα πάντα(ίσως και όχι γιατί τί αλήθεια σημαίνει "δίνω τα πάντα"?)
Μετράμε πληγές(πόλεμος ο έρωτας), έχουμε υψώσει το ανάστημα μας αλλά και χαμηλώσει το βλέμμα. Μετράμε και μας μετρούν συνεχώς!
Βάζουμε πάντα τελεία?
Πως θυμάσαι τους έρωτες σου?
Μην θλίβεσαι πια και μην τους νοσταλγεις. μην κρατάς κακίες. όλοι κάνουμε λάθη. Στον έρωτα είμαστε όλοι χαζοί και στον χωρισμό ακόμη πιο χαζοί. Γιατί τελικά για μένα ο μόνος αληθινός λόγος να χωρίσεις είναι το στέρεμα της αγάπης. όταν βλέπεις ότι χαράζεις δικη σου πορεία. όταν ζητάς ελευθερία.
Είμαι ρομαντικη το ξέρω αναγνώστη μου.
Πίστευω στην μεγαλοθυμία των ανθρώπων .
Ακόμη ψάχνω για τα χτυποκάρδια, για τα όνειρα και τις αυνίες από έρωτα. Για κοινή πορεία. Να χάσω τα μυαλά μου και να δω πάλι την άνοιξη στο καταχείμωνο. Για τα απλά πράγματα που μοιράζεσαι με κάποιον και σε δένουν μαζί του. Εναν καθρέφτη που να μην σπάσει αλλά να είναι κολλημένος τόσο καλα όσο καλά κολλούσε ο παππους μου το μηχανάκι του με ψαρόκολλα!
Θέλω να είμαι η πρώτη σκέψη το πρωί και η τελευταία το βράδυ.
Μου φαίνεται ότι όσο μεγαλώνεις αν και χάνεται η φλόγα χωρίζουν οι άνθρωποι πιο δύσκολα. Επαναπαύονται και δέχονται τα λάθη και κάνουν χαζές υποχωρήσεις.
να παρακαλάς αναγνώστη μου να κρατάς και να σου κρατούν τις φωτιές σου αναμμένες. ανάβουν εύκολα αλλά μπορεί και να σβήσουν με τον τρελο-μπάτη. Να έχεις λαίλαπα μέσα σου όχι ντήλι ντήλι το καντήλι.
Κράτήσε τις φλόγες σας.
Πω ρε συ σαν την "θεία Λένα" κατάντησα1 Δωρεάν συμβουλες το Νταμαζάκι! Μίλα μου και θα δεις! μετά από τις δικές μου συμβουλες πας ντουγρού για μοναστήρι! Και σου είπα ότι δεν είναι ανάτρτηση συμβουλών. Ψέματα είπα προφανώς!
Σκέφτομαι πολύ στο Λατομείο βλέπεις.
Μια είναι η ουσία. Το τέλειο δεν υπάρχει. Το πλαθουμε στο κεφαλάκι μας και απογοητευόμαστε!
Και αν είχες κάτι που το πλησίασε κάποτε και το έδιωξες(ή σε έδιωξε) μην σκάς! Κάπου εκεί έξω υπάρχει το ταίρι σου καλέ μου! Καληνύχτα!!!
