Τηλεφωνα από εδώ και από εκει ντριιιννν ντριιιννν!!!!Το ραντεβου κλείνεται στις τέσσερις παρά στα Προπύλαια!!!
Χαρωπό, χαρωπό το Νταμαζάκι μπαίνει στο μετρό!! Αλλά δεν είναι χώρα αυτή! Μια χαρα δεν μπορείς να έχεις ολόκληρη εδώ. Λεει ο οδηγός:"Ο συρμός δεν θα αποβιβάσει κόσμο στην στάση "Πανεπιστήμιο" "
Γαμουτ! τώρα τι κάνω? Ομόοοονοιααα!!!
κατεβαίνω Ομόνοια και κατευθύνομαι προς Προπύλαια από Σταδίου.
Μπαααατσοοοος??!!!Μπατσο να δουν τα μάτια σου, αναγνώστη μου!!!Πρασινο παντού. Ειπαμε ΠΑΣΟΚάρα, αλλά εσεις το ξεφτιλίσατε...
Ακούω εννοείται και το ΣΚΑΙ, να ενημερωθώ και ακούω το ρεπόρτερ..."χαμός στα Προπύλαια"
Και βλέπω τα μπατσακια, να πιλαλάνε σαν τα άτια που ανέφερε ο ποιητής...κλαπ κλαπ κλαπ!!!!Χεστηκε πάνω του το Νταμαζάκι και τσουπ, πήρε καποιους γιαπηδες στο κατόπιν...Και στήνεται στην Ομόνοια, περιμένοντας τα συντρόφια να την μαζέψουν...
Περπατάμε περπατάμε..Βλέπουμε τον αιμόφυρτο κύριο στην Σταδίου και Αιόλου και συνεχιζουμε προς Σύνταγμα...Φτάνουμε Σύνταγμα και την στήνουμε στην αρχή της Ερμού...Φασαρία, χαμός, κρότου-λαμψης να πέφτουν η μια μετά την άλλη, ο δρόμος έξω από την βουλή(Στον οποίο ήταν μαζεμένοι οι διαδηλωτές)να εχει γίνει σημείο εξάσκησης στην ρίψη κρότου λάμψης...τα περάσαμε ομορφα, ομορφα!!!
Εκει που τα πράγματα είναι ήσυχα και χαλάρα, αρχίζει το ποδοβολητο των μπάτσων , οι οποίοι κυνηγούν κάτι πιτσιρικάδες διαδηλωτές... Σπάει ο κόσμος και μοιράζονται.
Πάω να βρω τους άλλους στην Ερμου και βλέπω κάτι ασφαλίτες να την εχουν πέσει σε 2 πιτσιρίκια και να κάνουν τους νταήδες και κατι συντρόφους να διαπληκτίζονται με κατι φασιστοειδή.
Παμε Μοναστηρακι, για τα κλασσικα τσιπουρα.
Στο γύρνα, οπως κατεβαίνω την Αλεξάνδρας, βλέπω καμιά πενηνταριά άτομαεξω απο την ΓΑΔΑ, να συμπαραστέκονται στους προσαχθέντες, κλούβες να ανεβοκατεβαίνουν και περιπολικα να φωτίζουν τον δρόμο.
Οταν ήμουν μικρή αναγνώστη μου τα φοβόμουν τα περιπολικά και τους μπάτσους γενικά. Μαζί με τους κλόουν στοίχειωναν τους παιδικόυς μου εφιάλτες. Οποτε έβλεπα μπάτσο , χτυπιόμουν από τα κλαματα και ξεσήκωνα τον κόσμο. Μικρό παιδί ημουν και το ένστικτό μου ήξερε ποιον πρέπει να φοβάμαι.
Αλλά αναγνώστη μου, εγώ δεν σκοτώθηκα από σφαίρα αστυνομικού το πιο όμορφο έτος στην ζωή μου(προφανώς για να σου γράφω)
Εγώ έζησα για να σπουδάσω, ερωτευτηκα, μέθυσα(ουκ ολίγες φορές), πήγα σε διαδηλώσεις, πήγα σε γάμους φίλων μου και σε κηδείες(μεγάλων), ειδα τους φίλους μου να μεγαλώνουν και εγώ να μεγαλώνω μαζί τους.
Δεν έγινα συνθημα στα στόματα χιλιάδων(και δεν θα το ηθελε κανείς)
Τους φοβόμουν από μικρή, γιατί πίστευα οτι κάτω από την στολή, οι περισσότεροι από αυτούς, είναι σαθροί και μέθυσοι.
Αν και τώρα που το σκέφτομαι αναγνώστη μου κλαμμένε από τα δακρυγόνα, ο Αλέξανδρος θα μπορούσε να ειναι όλοι μας. Ο Αλέξανδρος ηταν ενα παιδί, άτυχο...
Να προσέχεις αναγνώστη μου..Οι καιροί ειναι χαλεποί...
ΥΓ... ΠΑμε να στρως' χαλί στον Καν, σήμερα:)))
Φιλάκια!!
Και ως κλεφτης μεγαλος του διαδικτύου σου βάζω φωτογραφίες απο εχθες:
