Αναγνώστη μου, πριν από λίγες μέρες η αγαπημένη μου μπάντα ανακοίνωσε, μέσω του blog της, την διάλυσή της. Τα λαλα και οι μουσικάρες της, με ταξίδεψαν Άρτα-Αθήνα, με πήγαν πρώτη μερα στα Γιάννενα σαν φοιτήτρια, ηταν εκεί όταν με φλέρταραν, ήταν soundtrack σε κατάθλιψη. Το λαλα που ακούω σήμερα είναι ο ύμνος του "αντε γεια παλιέ μου έρωτα" αλλά και το soundtrack μιας επανάστασης. Ετσι ειναι οι επαναστάσεις...Γεμάτες σταυροδρόμια της Αρετής και της Κακίας...Μετά την Ιντιφάντα και τους ηρωες και τους δειλούς, έρχεται μια καινουρια επανάσταση...
Και πάλι μετά από τόσα χρόνια που ηλικιακά δεν είμαι πια έφηβη, η μπάντα αυτή με συνοδεύει στο διάβασμα και στις διαδρομές.
Αρα αυτό το λαλα αποχαιρετά την "Ωχρά Σπειροιχαίτη", που με το "να γαληνευεις καθώς τραντάζεσαι" μας έβγαζε την καρδιά από το στέρνο και την ξάπλωνε σε παρτιτουρες και "με το πανί μου" την ξαναέβαζε πάλι πίσω και άνοιγε ορίζοντες.
Οταν σιαλύονται μπάντες, που έχεις συνδεθει από πολύ μικρός, τότε καταλαβαίνεις ότι μεγαλώνειςχρονικά. Διότι ηλικιακά, Αναγνώστη μου, ειμεθα πάντα τα άχαρα δεκαεξάχρονα, που περιμένουν το Σαββατο να πιουνε μια μπυρα και που ονειρεύονται ένα κόσμο διαφορετικό από εκείνον που κληρονόμησαν.
Καλό δρόμο στα μέλη της "Ωχρας"
Καλό δρόμο στην υπόλοιπη ενήλικη ζωή μας...
Ωχρά Σπειροχαίτη - Χρώματα
Θυμάσαι που περπάτησα στα χρώματα
Πάνω απ το φως τα ξημερώματα
Σαν άγιος και τρελός χαμογελούσα
Ήμουν χαρταετός και μ αμολούσα
Μπορώ από τότε τα μικρά μου θαύματα
Αφού διαλέξω ώρα τόπο πράγματα
Δεν είναι οι ευχές μου παραμύθι πια
Τις έχω αρπάξει με το χέρι απ τα μαλλιά
Όμως να ξέρεις κανείς δεν ήταν έτσι πάντα
Δεν του δωσαν μια δύναμη που έκανε τα κουμάντα
Ανοίγεις πάντα δρόμο σε πολλούς χάρτες μαζί
Κι αυτός είναι ο δρόμος σου που θα σ ακολουθεί
Χάδι που πέτρωσε σα διαταγή
Στοιχειώνει πάντα την παιδική μου γη
Σπασμένο τ όνομα μου στον καθρέφτη
Σπασμένο γέλιο από τ όνειρο μου πέφτει
Βρισιές μου κλέψαν τα φωνήεντα
Τα σύμφωνα φτωχά αλλά βαρυσήμαντα
Φωνές που πλέξαν τα κλαδιά τους στα δικά μου
Πήραν μαζί τους μακριά τα όρια μου
Όμως να ξέρεις δεν μπορεί να είναι έτσι πάντα
Εσύ βρίσκεις τη δύναμη που κάνει τα κουμάντα
Ανοίγεις πάντα δρόμο σε πολλούς χάρτες μαζί
Κι αυτός είναι ο δρόμος σου που θα σ ακολουθεί
Ούτε στιγμή δεν σ έκανα στην άκρη
Μα ούτε και σε χτύπησα ποτέ στην πλάτη
Δεν μου πες αν πιστεύεις πως υπάρχει δρόμος
Σε συναντώ μα και σε χάνω ταυτοχρόνως
Βλέπεις τα χρώματα το φως τα ξημερώματα
Σταγόνες στο παρμπρίζ ψεύτικ αρώματα
Στην πόρτα μας αδημονούν τα θαύματα
Όλα απ τη ζωή κλεμμένα πράγματα
Όμως έχε το στο νου σου δε θα ναι έτσι πάντα
Κάθε σταυροδρόμι κρύβει μια ιντιφάντα
Από τη μια δειλοί και ήρωες από την άλλη θαύματα
Μη βιάζεσαι ποτέ σου χω σκεπάσματα.
Και πάλι μετά από τόσα χρόνια που ηλικιακά δεν είμαι πια έφηβη, η μπάντα αυτή με συνοδεύει στο διάβασμα και στις διαδρομές.
Αρα αυτό το λαλα αποχαιρετά την "Ωχρά Σπειροιχαίτη", που με το "να γαληνευεις καθώς τραντάζεσαι" μας έβγαζε την καρδιά από το στέρνο και την ξάπλωνε σε παρτιτουρες και "με το πανί μου" την ξαναέβαζε πάλι πίσω και άνοιγε ορίζοντες.
Οταν σιαλύονται μπάντες, που έχεις συνδεθει από πολύ μικρός, τότε καταλαβαίνεις ότι μεγαλώνειςχρονικά. Διότι ηλικιακά, Αναγνώστη μου, ειμεθα πάντα τα άχαρα δεκαεξάχρονα, που περιμένουν το Σαββατο να πιουνε μια μπυρα και που ονειρεύονται ένα κόσμο διαφορετικό από εκείνον που κληρονόμησαν.
Καλό δρόμο στα μέλη της "Ωχρας"
Καλό δρόμο στην υπόλοιπη ενήλικη ζωή μας...
Ωχρά Σπειροχαίτη - Χρώματα
Θυμάσαι που περπάτησα στα χρώματα
Πάνω απ το φως τα ξημερώματα
Σαν άγιος και τρελός χαμογελούσα
Ήμουν χαρταετός και μ αμολούσα
Μπορώ από τότε τα μικρά μου θαύματα
Αφού διαλέξω ώρα τόπο πράγματα
Δεν είναι οι ευχές μου παραμύθι πια
Τις έχω αρπάξει με το χέρι απ τα μαλλιά
Όμως να ξέρεις κανείς δεν ήταν έτσι πάντα
Δεν του δωσαν μια δύναμη που έκανε τα κουμάντα
Ανοίγεις πάντα δρόμο σε πολλούς χάρτες μαζί
Κι αυτός είναι ο δρόμος σου που θα σ ακολουθεί
Χάδι που πέτρωσε σα διαταγή
Στοιχειώνει πάντα την παιδική μου γη
Σπασμένο τ όνομα μου στον καθρέφτη
Σπασμένο γέλιο από τ όνειρο μου πέφτει
Βρισιές μου κλέψαν τα φωνήεντα
Τα σύμφωνα φτωχά αλλά βαρυσήμαντα
Φωνές που πλέξαν τα κλαδιά τους στα δικά μου
Πήραν μαζί τους μακριά τα όρια μου
Όμως να ξέρεις δεν μπορεί να είναι έτσι πάντα
Εσύ βρίσκεις τη δύναμη που κάνει τα κουμάντα
Ανοίγεις πάντα δρόμο σε πολλούς χάρτες μαζί
Κι αυτός είναι ο δρόμος σου που θα σ ακολουθεί
Ούτε στιγμή δεν σ έκανα στην άκρη
Μα ούτε και σε χτύπησα ποτέ στην πλάτη
Δεν μου πες αν πιστεύεις πως υπάρχει δρόμος
Σε συναντώ μα και σε χάνω ταυτοχρόνως
Βλέπεις τα χρώματα το φως τα ξημερώματα
Σταγόνες στο παρμπρίζ ψεύτικ αρώματα
Στην πόρτα μας αδημονούν τα θαύματα
Όλα απ τη ζωή κλεμμένα πράγματα
Όμως έχε το στο νου σου δε θα ναι έτσι πάντα
Κάθε σταυροδρόμι κρύβει μια ιντιφάντα
Από τη μια δειλοί και ήρωες από την άλλη θαύματα
Μη βιάζεσαι ποτέ σου χω σκεπάσματα.
