Οταν ο Αλέξης έπεσε απο την σφαίρα του Κορκονέα εκει καπου στην Μεσολογγίων, εκεί που πηγαίνα με φιλους και καθομαστε στα χαμενα, εκει κάπου κοντά στον Χασάν καταστρώναμε ζωές, ερωτευόμαστε,παιζαμε ταβλι,τσακωνόμαστε, κλαίγαμε, εγώ ημουν Αρτα και θρηνούσα για κάποιον άλλο καποιον αγαπημένο δικό μου. Και να σου πω την αλήθεια τα νέα για τον Αλέξη δεν τα πολυκατάλαβα. Λίγο το Λεξοτανίλ που με κέρασαν σε εκείνο το παρτυ με χάπια του λαου(aka κηδεία), λιγο ο πονος για τον γαπημένο, οταν ακουσα στο ραδιοφωνο ότι ενα παιδι στα Εξαρχεια δολοφονήθηκε, δεν το πιστεψα/κατάλαβα.
Οταν γυρισα στην Αθήνα την ίδια εκείνη ημέρα, συνειδητοποίησα τι είχε γίνει. Ειδα εξεγερμενους νλεους να ζητανε δικαιοσυνη, παιδια στους δρόμους να δινουν λελουδα σε μπατσους, είδα μαγαζια να λεηλατώνται, ειδα γενικά τον λαό να μην αντέχει αλλο και να βγαίνει αυθόρμητα στους δρόμους.
Ειδα παρα πολλούς μπάτσους, πρέπει να μου έκαναν εξακρίβωση στοιχείων γυρω στις είκοσι φορές.
Ειχε μυρίσει ο καιρός επανάσταση(εκτός από τα δακρυγόνα).
Θυμαμαι πολλα Αναγνώστη μου, αλλά αυτή η ανάρτηση δεν ειναι χρονογράφημα.
Ειναι απλά για να βάλω ένα λαλα στον Αλέξη. Στον Αλέξη, ο οποίος συκοφαντήθηκε ως παλιόπαιδο, ο οπόιος χαρακτηρίστικε ως κακομαθημένο παιδι των βορείων προαστίων, το οποίο ο Κουγιας ουκ ολίγες φορές σπίλωσε το όνομα του. Εγινε τραγούδι, ποιημα, συνθημα στα στοματα νέων. Εγινε συμβολο μια εξέγερσης, η οποία δεν ευόδωσε αλλα μας έμαθε πολλά. Τον εκμεταλλεύτηκαν αριστεροί, δεξιοί, μαυροι, μαυροκόκκινοι. Εκλαψαν για αυτόν παιδιά, γεροι νεοι... Αφησε πίσω φίλους,οικογένεια και μια ζωή μισή. Για αυτόν τον Αλέξη σημερα ειναι το λαλά, Αναγνωστη μου...
Kamelot - Farewell
