παρηγοριές του ποδαριού,
άκου μόνο το τικ τακ του ρολογιού.
Με τον καιρό θα τον ξεχάσεις
και θα ξαναερωτευτείς,
ο χρόνος όλα τα γιατρεύει
θα το δεις.
Ο χρόνος όλα τα γιατρεύει
κι αν νιώθεις σήμερα κι εσύ
πως έχεις μέσα σου στεγνώσει
και καεί,
το καμένο χώμα βγάζει
έτσι και πέσει μια βροχή
τα ωραιότερα λουλούδια
που`χω δει.
Όλοι έχουμε περάσει
καραμπινάτους χωρισμούς
και τώρα πια τους έρωτές μας τους παλιούς
όταν τους βλέπουμε στο δρόμο
χαμογελάμε τυπικά
ο χρόνος όλα τα γιατρεύει τελικά.
Εδώ θα διαφωνήσω...δεν τα γιατρεύει όλα ο χρόνος...ο χρονος είναι ο χειρότερος γιατρός σε καποιες περιπτώσεις...Σε οδηγεί στη λήθη(που γιατρειά δεν την λές!). Κακός φίλος(μου θυμίζει τον φίλο-τσιμπούρι που σου επιβάλλουν οι γονείς σου να κάνεις παρέα ως παιδί και εσυ τον μισείς)που σου "κατσικώνεται"στον σβέρκο -ΟΟΧΙ θα σε γιατρεψω ανθρωπάκο-και όσο να κλαις και να φωνάζει, εεκεί αυτός...-ΘΑ ΞΕΧΑΣΕΙΣ σου λεω!-
Οχι δεν ειναι ο καλυτερος γιατρός...καλο ειναι να μένουμε για λίγο στην λύπη ενος γεγονότος..καλο ειναι κάποιες φορές η ζωή να μην μας παίρνει απο το χερι και να μας οδηγεί εμπρός...(μην πω και γι'αυτή τώρα!)
Ευσεβείς πόθοι που σιγα να μην πραγματοποιηθουν...
Αιώνες τώρα μας γιατρευει ο ένας προδότης και μας τραβά μπροστα η άλλη της παρέας...(λες και το ζητήσαμε)
Και εμεις που θέλουμε να πονέσουμε να κλάψουμε να θυμώσουμε Να βυθιστούμε στην θλίψη μας γινόμαστε έρμαια τους και τους ακολουθούμε...(κάνε και αλλιώς να σου βαστάει)
Αλλα και την θλίψη άλλοι την καθορίζουν..
εαν όχι οι δυο σταθερές αυτές αξίες(χρόνος και ζωή-για μενα ειναι διαφορετικές παραμετροι-)οι φίλοι, η οικογένεια, ο κύκλος(ναι μερικές φορες την θέλουμε την αγέλη μας να μην ξεχνάμε τις καταβολές μας)
"Αμαν βρε παιδάκι μου τι μουτρα είναι αυτα?, όλα περνάνε, θα είμαστε εδώ για σενα, θα ξεχάσεις"
Και ενώ θέλουμε όλοι μας να πούμε:
"Αυτά τα μουτρα έχω μια ζωή και σε οποιον αρέσουν, δεν περνάνε ΟΛΑ, σιγά που θα είναι κανείς εδώ παλι μονος θα μείνω, ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ", ψιθυρίζουμε ενα δειλο ευχαριστω(που περισσότερο για"κλείσε το στόμα σου"ακούγεται)
και μένουμε μόνοι...με τις σκέψεις, τις αναμνήσεις τον εαυτό μας...
Ίσως είναι καλύτερα έτσι...Ίσως είναι καλύτερα μόνοι να ακούμε το "τι τακ του ρολογιού"και να θυμόμαστε,να μην ξεχνάμε...
Η χειρότερη γιατρειά και η μεγαλύτερη απόρριψη είναι η λήθη...
