Εντάξει σαν έκφραση δεν είναι και για βιβλίο(όχι πολλά απο αυτα που διαβάζω τελευταία χαρακτηρίζονται ως λόγια κείμενα)αλλα ειλικρινα...Την παλεύει αυτή η πόλη?
τελευταία το μόνο που ακούω είναι γκρίνια...για τον καιρό(που τα έχει παίξει και δεν ξέρει σε ποια εποχή να μεταμφιεστεί...για το νέφος...την βρωμιά...την ανευθυνότητα...
1ο καιρός:Όταν βρέχει ακούς:"μα καλά τώρα ανοιξιάτικα βρήκε να βρέξει?"(οχι θα σε ρώταγε)"τώρα? που είπα να βγάλω και μια βόλτα..την μηχανη, το σκύλο, την γιαγιά με τα αρθριτικά..."(sorry που σου χαλάσαμε τα σχέδια)"σε 2 μέρες θα φτάσω στη δουλειά με αυτή την βροχή"(πάρτε όλοι τα ΜΜΜ να φτάσετε πιο σύντομα, που μέχρι και στο περίπτερο παίρνετε αυτοκίνητο!)
όταν δεν βρέχει ακούς:"μα καλά δεν μπορεί αν ρίξει δυο σταγόνες?"(έτσι που έχει γίνει το περιβάλλον, μάλλον δεν μπορεί)"θα καούμε πάλι φέτος το καλοκαίρι!"(και γι'αυτο τον κλιματισμό όλοι στον τέρμα, απο οικολογικη συνείδηση!)"τελειώνουν τα αποθέματα νερού και κάθε σταγόνα είναι υπερπολύτιμη"(αλλά οικονομία δεν σκέφτηκε κανεις να κάνει!)
όταν φυσάει"μα καλά τι αέρας ειναι αυτος!τα μαλλιά μου..η φούστα μου μας γέμισε σκόνη"(ο αέρας σας έφταιξε!)
όταν δεν φυσάει"δεν έχει και κανένα βοριαδάκι να καθαρίσει η ατμόσφαιρα "(εμ δεν έχει τώρα...!όποτε θέλουμε εμεις θα ανοιγουν οι ασκοί του Αιόλου?)
2ο βρωμιά"μα καλά τι σκουπίδια είναι αυτα παντου..?τίποτε δεν κάνουν οι αρχές"(αλλα το χαρτάκι, το κουτάκι, την τσίχλα κάτω θα την ρίξουν)"η δημοτικη αρχή τι κάνει για τα σκουπίδια?"(ό,τι και εσύ..τίποτε!)
Και με πιάνω και εμένα να γκρινιάζω για τους ίδιους λόγους αλλά με τελείως άλλη κατευθυνση..
Ζούμε σε μια πόλη που κάποτε είχε προοπτικες να γίνει-αρχιτεκτονικά-τουλάχιστον μια πόλη βιώσιμη...και όχι αυτό το χάος που κατήντησε. Όοχι ο,τι αύτη η ουτοπική πόλη δεν θα είχε σκουπίδια ή περίεργο καιρό ή "δυσκοίλιους"ανθρώπους...-δεν λείπουν απο καμία χώρα όλα αυτά-, αλλα δεν θα ήταν μια ζουγκλα άσχημων κτιρίων, πυκνοκτισμένη, χωρίς την βασική ρυμοτομία και χωρίς αρχή και τέλος.
Ίσως τότε η γκρίνια να ήταν λιγότερη...
Ή ισως να προσανατολιζόταν σε άλλα ζητηματα...
ποιος ξέρει...?
Η πόλη τελικά δεν την παλευει ή οι άνθρωποί της...?
μήπως όλοι μας προσανατολίζουμε την μουρμούρα μας στην Αθήνα για να ξεχάσουμε τα όσα άλλα ουσιαστικότερα που μας βασανιζουν ψυχικά και μας αγχώνουν?
όχι οτι είναι παράδεισος..αλλά ίσως να μην είναι και η κόλαση που προβάλλουμε...
λέω τώρα εγώ...με την λίγες φτωχές μου σκέψεις...
μήπως είμαστε απογοητευμένοι στην πόλη και όχι απο την πόλη?
Λέω εγώ τώρα...
