Όταν είχα ξεκινήσει αυτο το blog σκεφτόμουν αν έχει κοινωνικό και πολιτικό χαρακτήρα...Αλλά έπειτα αποφάσισα να είναι αλλα ντάλα! και έτσι θα παραμείνει... Γι' αυτό παμε μια ιστορία...Άντε δώσε κλώτσο ντε!
ΠΑΡΑΜΥΘΙ:
πριν από χρόνια μέσα των '80 θαρρώ πως ήταν γεννήθηκαν δυο παιδιά. Ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Το αγόρι σαν τεμπέλικο από καιρό σαν θαραλλέο γεννήθηκε ένα ζεστό απογευμα του καλοκαιριού. βασανισε την νεραή μητέρα του αρκετά , αλλά όταν βγήκε έλαμψε ο κόσμος από την ομορφιά του. Και τραντάχτηκε η γη από το κλάμα και τις φωνές του. Σκεφτόταν αρκετές ημέρες την θεαματική είσοδο στον κόσμο αυτό...Ο χαρακτήρας του στους επόμενους μήνες δεν βελτιώθηκε. Δύσκολος στο φαγητό, στον ύπνο. Μόνο τα χρώματα του άρεσαν που έκανε ο 'ηλιος σαν περνούσε απο τα τζάμια και οι σκιές από τις γρίλλες. Περίμενε περίμενε...
Φθινοπώριασε. Το αγόρι πλέον μιλούσε περπάταγε γινόταν μέλος της μικρής του κοινωνίας. Το φθνόπωρο τον μάγευε. λίγο τα πεσμένα φύλλα λίγο η βροχή που σκοτείνιαζε την μικρή του πόλη, λίγο το έστικτο. ήξερε ότι φθινόπωρο θα συμβεί κάτι εξαιρετικό στην ζωή του. Τέλος του φθινοπώρου τότε που ο θάνατος χαίρεται με την φθορά της φύσης, που τα ζώα κοιμούνται για χειμώνα ένα κορίτσι γεννήθηκε. νωρίτερα απο όσο έπρεπε. Δεν φώναξε δεν γκρίνιαξε μόνο οίταζε γύρω γύρω με τα μεγάλα της μάτια. Τον έψαχνε..
Κύλησαν τα χρόνια για το αγόρι και το κορίτσι. Εκείνος έγινε ένας μικρός θεός και εκείνη ένα ατζαμές κομοδινάκι. Τα καλοκαίρια τον έφερναν κοντά τηςκαι τον παρακολουθούσε από μακρία. Κάθε καλοκαίρι της ζωής της τον πρόσμενε. Από εκείνο το καλοκαίρι που μαγεμένη σκουντουφλούσε από πίσω του(δεν είχε μάθει να κρατάει τις ισορροπίες της καλά) μέχρι το καλοκαίρι που κοριτσάκι πια τον έβλεπε και κοβόταν τα πόδια της.
Αλλά εκείνος σημασία δεν της έδινε. Εξερευνούσε τον κόσμο του(κοινός και για τους δύο για λίγο) άκουγε τις μουσικές του έπαιζε με τα χρώματα του και τους φίλους τους. ¨ηταν ένα μικρό αγόρι που μόνο ενδιαφέρον δεν έδειχνε για το πλάσμα που είχε γίνει η "ουρά" του
Έτρεχε η άμμος του χρόνου στην κλεψύδρα της ζωής. Το κοριτσάκι έζησε τρικυμίες, γεύτηκε πίκρες, αλλά έμεινε όρθιο. Η μορφή του αγοριού ξεθώριαζε μέσα της σαν τις φωτογραφίες από σέπια. ¨εκανε βουτιά μέσα της και δεν ήθελε χέρι να την τραβήξει πάνω.
Το αγόρι περνουσε το δικό του γολγοθά. Ορμές καταπιεσμένες, νευρα αναίτια, καταπίεση απο όλους και από όλα. Η μορφή του κοριτσιού δεν υπήρξε ποτέ στο μυαλό του για να αλλοιωθεί με κάποιο τρόπο.
Τα '80's έφυγαν και τα παιδιά δεν καταλαβαν πως και γιατί. Έφυγαν και τα '90's
