Σε ένιωσα μέσα μου παντού, σαν να μην πέρασε μια μέρα...

Αναγνώστη μου, αυτή η ανάρτηση δεν θα έχει μπάτσους, ΔΝΤ, ΓΑΠ τίποτε. Θα μιλάει μόνο για την σημερινή μέρα, για αισθηματα, για χρώματα, για γαρδένιες και για πόνο.
Σημερα ειναι 27/10 /10. 
Θα σου πώ ενα μυστικό: ΜΙΣΩ τον Οκτώβριο και τον Δεκέμβρη. Τους σιχαίνομαι.
Βγάζουν όλη μου την προκατάληψη και τον θυμό μου. Με απουσίες συνδέονται και οι δύο και με απώλειες. Εαν έφτιαχνα ημερολόγιο θα τους καταργούσα. Σήμερα ειναι χαρούμενη μέρα συνήθως. Στο χωριό μου από 25/10- 28/10 ειναι διακοπές. Αλλά πάντα σε μεγάλες γιορτές και διακοπές συμβαίνουν γεγονότα που ναι μεν ξεθωριάζουν με τον χρόνο σαν τις φωτογραφίες από σέπια. Ετσι θολώνουν και όλα όσα συνέβησαν κάποιον Οκτώβρη και κάποιον Δεκέμβρη.
Αισθήματα...Πέρισυ ήταν όλα θολά και θλιμμένα. Και πρόπερσι και αντιπρόπερσι. Φέτος έχουν λειανθεί. Δεν ξέρω τι φταίει. η χαρά για την Βασιλική, που ήρθε να τα ξορκίσει όλα? Τα χρονια που πέρασαν? Η "ωριμότητα"? Η κατάσταση στο σπίτι και στην ζωή μου? Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο ότι σήμερα, ήμουν σχεδόν ευτυχισμένη...Μια νοσταλγία ερχόταν και τρύπωνε στην καρδιά, αλλά σε δέκα λεπτά την αποχαιρετούσα και εκείνη πηδούσε από το παράθυρο. 
Για χρώματα? Μωβ  και πράσινο και κιτρινόμαυρο. Μελαχρινές μπούκλες που στεφάνωναν ένα εφηβικό κεφάλι, λευκά δόντια και κατάμαυρα μάτια.
Για ένα χαμόγελο που διώχνει τα σύννεφα και μια φωνή που ξεχάστηκε. Και χαρακτηριστικά που βλέπω μόνο στην Αγγελική και κλεφτά σε εμένα. Ημερολόγιο σε έκανα αναγνώστη μου. Νεύρα άγχους και καρδιά παιδιού. Έτσι είναι κάποιοι άνθρωποι. Κολύμπι σε πράσινα νερά και οδήγηση ενώ έριχνε χαλάζι. Κλεφτές στιγμές και κλέφτης χρόνος.  Λίγος ο χρόνος, πέρασμα μικρό σαν να πηδάς λακούβα στο σχολείο με τις ροζ γαλότσες σου.
Γαρδένιες που τρώνε τον καφέ σου τον πρωινό και που τις κόβεις, τις φοράς στο αυτί και πειράζεις την μεγάλη Εφη. γαρδένιες γριές πια αν και εσύ δεν γερνάς...
Πόνος...Περνά. Ακόμη και ο ψυχικό πόνος, αναγνώστη μου. Μην ακούς τους ποιητές. Είναι πλάνοι. Σε άλλους παίρνει δέκα σε άλλους δεκαπέντε χρόνια, αλλά περνά. Γιατί ο αχρείος ο χρόνος σε σπρώχνει στην κερά Λήθη. Πασχίζεις να κρατηθείς στο κατώφλι της Θύμησης, αλλά εκει αυτός...να σε κάνει να περάσεις απέναντι...πφφ...!!!
Και έρχονται στιγμές που νιώθεις σαν να μην πέρασε μια μέρα. Που το σκας από την κερά Λήθη και κουρνιάζεις στην αγκαλιά της θύμησης. Διαβάζεις Καρυωτάκη και μπερδευεις τον εαυτό σου με έναν άνθρωπο που σου λείπει. πλάθεις στιγμές και φαντάζεσαι να ζεις στιγμές μαζί του, σαν να είναι εδώ. Αλλά δεν είναι και συνεχίζεις να ζεις, όπως κάνω τα τελευταία χρόνια. Μπερδέψα τα πρόσωπα , αναγνώστη μου, γιατί σήμερα δεν νιώθω ο εαυτός μου.
Μια πιτσιρίκα με στοίχειωσε και μια καταραμένη μυρωδιά πορτοκαλιού. Από τότε ούτε από δεντρο δεν τα έχω κόψει, αναγνώστη μου. 
Ενα τραγούδι και ένα ποιημα και κλείνω...ευχαριστώ για την υπομονή...

Φύλλα ημερολογίου Τασος Λειβαδίτης

Ποιος ξέρει τι θα συμβεί αύριο, ή ποιος έμαθε ποτέ τι συνέβη χτες,
τα χρόνια μου χάθηκαν εδώ κι εκεί, σε δωμάτια, σε τραίνα, σε
όνειρα
αλλά καμιά φορά η φωνή μιας γυναίκας καθώς βραδιάζει μοιάζει
με το αντίο μιας ηλικίας που τέλειωσε
κι οι μέρες που σου λείπουν, ω Φεβρουάριε, ίσως μας αποδοθούν
στον παράδεισο-
συλλογιέμαι τα μικρά ξενοδοχεία όπου σκόρπισα τους στεναγμούς
της νιότης μου
ώσπου στο τέλος δεν ξεφεύγει κανείς, αλλά και να πάει που;
κι ο έρωτας είναι η τρέλα μας μπροστά στο ανέφικτο να γνωρίσει ο
ένας τον άλλον-
Κύριε, αδίκησες τους ποιητές δίνοντάς τους μόνο έναν κόσμο,
κι όταν πεθάνω θα ’θελα να με θάψουν σ’ ένα σωρό από φύλλα ημε-
ρολογίου
για να πάρω και το χρόνο μαζί μου.

Κι ίσως ό,τι μένει να ’ναι στην άκρη του δρόμου μας
ένα μικρό μη με λησμονεί.