Οταν ηρθε η εποχη που το τυρι αρχισε να λιγοστευει επικινδυνα, μαζευτηκαν ως συνηθως ολες οι γατες μαζι για να βρουνε λυση για το προβλημα. Τα πραγματα ηταν ακομη πιο δυσκολα γιατι εν τω μεταξυ ειχαν σηκωσει κεφαλι τα ποντικια και ζητουσαν το μεριδιο που τους αντιστοιχουσε απο τα αποδαγκωματα, χαμος.
"Κατω τα χερια απο τα ποντικια! Ειμαστε ολοι ζωα!" νιαουριζαν οσοι καθονταν αριστερα.
"Τα θεμελιωδη δικαιωματα των ποντικων ειναι αμεση συναρτηση των γατισιων συμφεροντων", πετουσαν τη φαντεζι αρλουμπα τους, οπως παντα, οι γατες του κεντρου.
"Εδω δεν εχουμε να φαμε εμεις, θα ταιζουμε και τα ποντικια τωρα? Να φυγουνε, να πανε αλλου!", ουρλιαζαν τα κωλογατα απο τη δεξια πλευρα της αιθουσας.
Το προεδρειο κοιτουσε με απαθεια. Ετσι κι αλλιως, οι αποφασεις ηταν ηδη ειλημμενες:
Τα ποντικια φυσικα δεν ειχαν καμια ελπιδα. Με τα νεα μετρα, ομως, θα εμεναν ενα σωρο γατες ξεκρεμαστες, και αυτο μπορει να οδηγουσε σε γενικοτερες αναταραχες. Ο κεραμιδογατος δημοσιας ταξεως κοιταξε τον πρεοδρο της συνελευσης και, απο το βλεμμα που εισεπραξε, καταλαβε οτι ειχε ερθει η ωρα να ενεργοποιηθει για αλλη μια φορα η προαιωνια, καταπτυστη, ανιερη συμμαχια.
Σηκωσε το τηλεφωνο, καλεσε τον αριθμο, και μια τραχια φωνη στην αλλη ακρη της γραμμης απαντησε: "Γαβ?"
Αναγνώστη μου το εστειλε ενας φίλος στο φατσοβιβλίο και ειναι αρθρο δημοσιευμένο από το "ΜΩΒ"
Μια ερώτηση εχω:"Εσύ πόσο ισπανός θα ήθελες να είσαι?"
