Από μικρό παιδί σιχαινόμουν τις Κυριακές. ηταν η μέρα που επρεπε να αποτελειώσω τα μαθηματά μου,η μερα που βαραγαν απο αξημέρωτα οι καμπάνες και μου χάλαγαν τα ραντεβού με τον Μορφέα,οι μέρες που αποχαιρετούσα τους αγαπημένους μου στα ΚΤΕΛ, οι μέρες που με αποχαιρετούσαν εκεινοι.Βεβαια τις Κυριακές ειχαμε και τις βόλτες με καποιον έρωτα στο Μοναστηράκι,στο Θησειο, στα Εξάρχεια, στο παραλίμνιο, στο γραμματόσημο,στο Πάπιγκο,στην Potsdamer Platz του Βερολίνου, στην παραλία της Λιγιάς. καποιες Κυριακές 9κυρίως μέσα σε εξεταστικές)ηταν οι μέρα που επέτρεπα στον εαυτό μου ενα γρηγορο καφεδόνι...
Οι Κυριακες στο χωριό μύριζαν πάντα σιχαμένα αρνί(λες και το ειχε ταμα η γιαγια μου και κάθε Κυριακη μας τάιζε αμνό) και ηταν οι μερες που παιρναμε σβαρνα τα σπίτια για επισκεψη. μεχρι εκεινη την παλαβη ηλικία των 16 καθε Κυριακη ειχε επισκεψη για καφέ και κουτσομπολιο.. Και με τραβαγαν και εμένα με βροχές και λιακάδες, με την δικαιολογία:"βγες λίγο από το δωματιο σου παιδάκι μου,που θα στραβωθεις με αυτά που διαβαζεις" Πηγαινα και εγω και ξεπλενα τον πόνο μου σε λίτρα καφέ και κιλά κουλουρακιών. τουλαχιστον τρώγαμε και τρώγαμε και πολύ...
Γκρινιάζω Αναγνώστη μου, ισως επειδή μου λείπουν εκεινες οι Κυριακες τελικά. οχι η μυρωδιά του ψημένου αμνου δεν μου λειπει καθόλου, αλλα εκεινη η ξενοιασιά που ειχαμε όλοι τότε -μικροι&μεγάλοι- μου λειπει. ηταν η χρυση δεκαετία των 90's. Πριν ερθουν οι Ολυμπιακοί ο χοντροκωστάκης και ο δυσκοιλιογιωργάκης και μας τα παρουν όλα. ο 21ος αιωνας δεν μπηκε και πολυ καλα στο Ελλάδιστάν και οι Κυριακές χαθηκαν. Αντικαταστάθηκαν με ατελείωτες ώρες χαζεματος μπροστά στην Tv και στο Pc, με ελλειψη φαντασίας,με γκρινια μιζέρια.
Μονο τα φαγητα της γιαγιας εμειναν ίδια, ισως γιατι ειναι χαλκεντερη η βαβουλα Έφη (μην της πεις οτι την λέω έτσι θα με φαει ζωντανη)και δεν μασαει απο ΔΝΤ και ΕΕ. Μια ωρα συνάντησης της Ανγκελα με την γιαγια μου και θα την ειχε παλαβωσει την Γερμανιδα,η κολοπετσωμένη Ηπειρώτισσα.
Μονο αυτα,λοιπόν Αναγνώστη μου έμειναν ίδια. Ακομη και εμείς αλλάξαμε. ΒΝιώθουμε σαν να σηκώνουμε το βαρος του κόσμου στην πλατη μας και δεν μπορουμε να σηκωθούμε από τους κολοκαναπέδες. Ασχολουμαστε με κατι αχρηστους που επειδη ηταν παντα καρπαζοεισπράκτορες τωρα βγαζουν τα ψυχολογικα τους τραύματα σε εμάς. Διαβαζουμε καθημερινα για νεους φόρους, νεα μετρα, για σπαταλες δικές τους, για ανθρώπους που αυτοκτονούν,για ανθρώπους που τρώνε απο τα σκουπίδια και θεωρούμε ότι όλα αυτα συμβαίνουν μιλια μακριά μας και οχι στην πόρτα μας. Μας εχουν αποβλακώσει τόσο πολύ τα παπαγαλάκια τους (βλ. δημοσιογραφους Mega, Σκαϊ, τον Πάσχο, τον Χωμενίδη και αλλους που δεν θυμάμαι) που δεν μας αγγιζει τίποτε πια.
με ολα αυτα που συμβαίνουν θα μου πεις Αναγνώστη μου εγωκάθομαι και σου γκρινιάζω για τις Κυριακές. οπως είχε πει και ο αγαπημένος μου Τομ Ρομπινς καπου : Κυριακή ειναι η μέρα που έχει κρυψει ο θεος τις παντόφλες του"(ή κάπως έτσι)
Δεν ξερω τι εχει κάνει εκεινος ο κυριούλης με τα λευκα γενια, εγω ξέρω ότι η Κυριακή ειναι εκεινος ο φακελος στον σκληρο μου δισκο, στον οποίο εχω καταχωρήσει τις πιο βαρετές μου αναμνήσεις,μαζι με κάτι ηλιολουστες καφεδοκατανύξεις,μαζι με βολτες στις κουνιες και μαζί με κάτι χουρχουρητα της γατας μου. Γιατι τελικά Αναγνώστη μου, δεν ειναι οι μέρες βαρετές, αλλά οι ανθρωποι...και αφιερώνω σε εκεινες τις βαρετές Κυριακές το σημερινό μας λαλά...Καλο υπόλοιπο Κυριακής...
Madrugada-Salt
