Talking bout my Generation!

People try to put us down, talking bout my generation...
Η γενια μου...Δεν μιλά κανείς για εμας. Ας μιλήσω...
Λοιπον γεννημενη την δεκαετία του 80, ήμουν μικρή για να θυμάμαι τον Α. Παπανδρεου και την "σοσιαλιστική" πολιτική του. Μόνο την μητέρα έχω κάθε τρεις και λίγο να μου λέει:"χορτάσαμε ψωμί με τον Ανδρέα"(το πως άλλου παπά ευαγγέλιο)
Η πρώτη μου αναμνηση είναι στην αυλή της φίλης μου τότε Κατερίνας, εκείνο το περίφημο καλοκαιρι της συγκυβέρνησης. Καθόταν η Κατερίνα στην κούνια της αυλης, κρατώντας μια σημαία τησ ΝΔ(γνωστο στελεχος του κομματος ο μπαμπας της)και τραγουδαγε:"ζητω η Ελλαδα, ζήτω η θρησκεια ζητω η Νεα δημοκρατία). Κουναγα και εγω την σημαία(δεν ειχα φιλες στο χωριο και ηθελα να με συμπαθησει η Κατερίνα 6 ετων ημουν)
θυμάμαι κάτι φλυτζανάκια της ΝΔ(στο Νεοχωρι Άρτας το ΠΑΣΟΚ δεν έπαιξε ποτε μπαλα), την μάνα μου(καθαρόαιμη ΠΑΣΟΚα)να τρεχει για τις εκλογες(να με παιρνει και εμενα να γνωρίσω τους συγγενεις)την γιαγια που έλεγε σε όλους ότι θα τους ψηφίσει(αλλα πρεπει να ηταν κρυφοΚΚΕ).
Αναφερω το καλοκαιρι εκεινο γιατι τότε έστειλε ο θειος απο Γερμανια το πρωτο ATARI(και ο χρονος αρχισε εκει). τερμα τα κομικ , τα παιδικα το πρωι , τα ρομποτακια και τα κατσαβιδια.
Ολη η ζωη γυριζε γυρω απο αυτο. Παρακαλουσα τον μπαμπα μου να με αφησει να παιξω "μονο για μιση ωριτσα μπαμπούλη και μετα πάρ'το!!!" Μονο που ως παιδι, μη έχοντας αισθηση του χρόνου η μιση ωρα φαινόταν νεράκι στο αυλάκι... Κλαμα κακό παρακάλια, αλλα ανενδοτος εκεινος...
οταν δε χαλασε το ενα joypad οδυρμος και θρηνος. Μετα απο αυτο το ATARI εξαφανιστηκε απο την ζωή μου(πολυ φοβαμαι ότι πεταχτηκε στη χωματερη)
Ακολουθησαν και άλλες παιχνιδομηχανες όλες δωρα και τάματα.
Ενας υπολογιστης(τον οποιο χάρισε κάπου η μητέρα, ουτε θυμάμαι που)και ήρθε το 1996. Εμεινε 4 χρονια μαζι μου και ηταν ενασ Amiga. Του ειχα βγαλει και ονομα και κάναμε καλη παρεα...τι χαρτζιλικι έχω χαλασει σε δισκετες(που θυμιζαν σουβερ) ενας θεος ξέρει...
Το 1998 τα αφησα όλα αυτα. Καφεδες, μπυρες, τσιγάρα, έξοδοι μαλλιά και αγόρια. "Μην τολμησεις και ερθεις παλι με jeans το βραδυ"φωναζε η Χρυσα απο το τηλέφωνο"κομμένη η παρέα, πως να σε κοιτάξει κανείς χωρίς μακιγιαζ?"συνέχιζε την γκρινια...Βεβαια τότε περναγα μια καραμπινατη καταθλιψη- εφηβεία που δεν την ακουγα. Διαβαζα πολυ,ακουγα μουσικη απο τα walkman, γύριζα με μια φωτογραφική στο χερι και έπινα τα καφεδονια το ενα πισω απο το άλλο
Κάπως ετσι περασαν τα χρόνια...
Τον Amiga διαδεχτηκαν πολλα pC, laptop. το Atari Πολλες παιχνιδομηχανές και πολλα videogames. H βιντεοκασετα εγινε DVD και αυτo αρχειο στο PC.η Φωτογραφικες δεν εχουν πια φιλμ, αλλά κάρτα μνημης
Εχουμε όμως και σταθερες:Το Πασοκ και την ΝΔ(με το πρωτο να μοιαζει αρκετα με την δευτερη), τα ονοματα των πολιτικων αρχηγων, ο Πανουσης, οι Τρυπες και οι Deep Purple.
Ακομη με την Χρυσα πάμε στα ιδια μερη οταν βρισκόμαστε, ακομη γκρινιάζει για τα ρουχα μου ακόμη εφηβεια περνάω.
Ακουω μουσική στα Mp3, διαβάζω, κλεινομαι στο δωματιο μου και η μητερα φωναζει απ'εξω(και δεν ειμαι 16, believe it or not)
Με όλα τα παραπάνω δεν ήθελα να εξιστορήσω την ιστορία μου περιληπτικα. Ηθελα να δείξω πως ειναι η γενια μου.
Ισως αδιαφορη, με μονα θέματα το μαλλι και το γυαλί, οι καφεδες, τα αμαξια και οι γκομενες. Ισως όντω ειμαστε μια γενιά metro- η asexual. Ισως τα γεγονοτα του Δεκεμβρη έδειξαν ότι ειναι σε ένα μικρο κώμα απο το οποιο μια λεξη αρκει για να ξυπησει.
Ισως και όχι.Ποιο ειναι το θεμα?Κανενα. Λεξεις που έσπρωχναν να βγουν για εμας. Σε 20 χρονια ίσως υπάρξει κάποιος να πει κουβέντα και για εμας. Για τα παιδια που έζησαν πιτσιρίκια το κιτς του 80(αυτες οι βατες!)
I don't want to cause a big sensation, I;m just talking 'bout my generation!