Remember, remember

καλημέρα, αναγνώστη μου. το Νταμαζάκι σου γράφει και σήμερα μια συννεφιασμένη μέρα του Νοέμβρη, η τελευταία του μήνα μου. Νοεμβρης, ο τελευταίος μήνας του φθινοπώρου, αυτός που καλοσωρίζει τον χειμώνα. Αυριο έρχεται ο Δεκέμβρης...
θα μου πεις αναγνώστη μου τι είναι αυτά που σου λέω πρωί, πρωί... Η ανάρτηση αυτή δεν αφορά τους μήνες. Αφορά την 6η του Δεκέμβρη. Οι χριστιανοί γιορτάζουν τον Άη Νικόλα τότε. Προστάτης του ναυτικού. Στο σπίτι του Νταμαζακίου γιορτάζουν τα γενέθλια του αδελφακίου.
Η μέρα εκείνη είναι η απαρχή των "Δεκεμβριανών" του 21ου αιώνα. Μια κοινωνική αναταραχή που αποτυπώθηκε στον δημόσιο διάλογο, προκάλεσε αναλύσεις κι έδωσε αφορμή γι' αφιερώματα σε περιοδικά, για πορείες, για προσφορά λουλουδιών σε αστυνομικούς και για πολιτικές αναζητήσεις από ανθρώπους απολιτίκ.
Να σε εγκλιματίσω περιληπτικά , αναγνώστη μου.
Ένα αμούστακο παιδί, ένας έφηβος ο Αλεξης Ανδρέας Γρηγορόπουλος έπεσε νεκρός από την σφαίρα ενός κάποιου Κορκονέα. Χωρίς λόγο, χωρίς να δωθεί αφορμή έστρεψε το όπλο του, σε ενα πλάσμα 15 ετών. Δεν έχουν σημασία οι πολιτικές του πεποιθήσεις, το κοινωνικό status της οικογένειας του ή το σχολείο που φοιτούσε. Ηταν ο Αλέξης με τις ανησυχίες και τα προβλήματα του. Ενας άνθρωπος του οποίου η ζωή σταμάτησε στα δεκαπέντε.
Η πράξη αυτή πυροδότησε τον Δεκέμβρη του ΄08 όπως πέρασε στην ιστορία. Επαναστάτησε ο λαός. Μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενοι. Άνθρωποι όλων των ηλικιών κατεβηκαν στον δρόμο ή πέρασαν απο την Ναυαρίνου&Τζαβέλλα να ευχηθούν καλό ταξίδι στον Αλέξη.
Ποιος ξέχασε καλέ μου αναγνώστη? Ποιος ήταν εκεί και ξέχασε? ποιος τα είδε στην τηλεοραση του και ξεχασε?
Να ξεχάσει τι? Τις δηλώσεις του Παυλόπουλου? την αστυνομία που σταματούσε το καθένα για εξακρίβωση στοιχέιων? Τις συλλήψεις ανυ λόγου και αιτίας(ανάμεσα και ο Ηλιόπουλος ο οποίος έμεινε "λιγουλάκι" παραπάνω)?
Την εφηβική φωτιά που έγινε λαίλαπα?
"που είναι ο Αλέξης, Οέο"?το ξεχνάς?
Τα δακρυγόνα που έπνιξαν τους Αθηναίους, το πλιάτσικο αλλά πάνω απ' ολα το φλαμπέ χριστουγεννιάτικο δέντρο του Ομερ-πριόνι και τα στρουμφάκια να φυλούν τον αντικαταστάτη του. Και θα πω και την γνώμη μου αναγνώστη μου. Ευτυχώς που την έκαψαν την αηδία. υμνος στην κακογουστιά ηταν αυτό και όχι τιμή στο πνεύμα των Χριστουγέννων.
πλησιάζουν οι μέρες αναγνώστη. και για άλλη μια φορά σε καλώ να προβληματιστείς και σε παρακαλώ να μην ξεχάσεις. Δεν ήταν ο αλέξης. ηταν το παιδί μιας μητερας. θα μπορούσε να είναι ο ανηψιός σου, ο γιος σου, εσύ και εγώ. Θα μπορουσε να είναι ο καθένας μας. ηταν ενας άνθρωπος τελείως αθώος που πλήρωσε τα προβλήματα του Κορκονέα και την ύβρη του για την θέση που είχε.
Προβληματίστηκε ο κόσμος αναγνώστη μου? Έμαθε τίποτε από τα γεγονότα του Δεκέμβρη?
Σε αφήνω με τους στίχους της κυρίας Αλεξοπούλου:"Τα δένδρα είχαν μέσα τους
μια σιωπή θλιμμένη
σαν το θρόισμα των φύλλων
χιλιάδες άνθρωποι παρατεταγμένοι: παιδιά αμούστακα, γονείς.
Ακούστηκαν συνθήματα
κρότοι λάμψης σαν νομίσματα στον ουρανό.
Ολα θα ξαναγίνουν, μονάχα οι ζωές που φεύγουν δεν περιμένουν την αλλαγή..."
θα σε δω στους δρόμους εκεί ξανά...Γεια σου αναγνώστη!!!