Τα πράσινα Starακια, έγιναν μόδα το '08, τότε που συνέλλαβαν τα καλα μου τα μπατσάκια ένα φοιτητή στην Θεσσαλονίκη, επειδή τόλμησε να τα φορέσει. Η υπόθεση έγινε πρωτοσέλιδο στις εφηρεμίδες και τα All Star φορέθηκαν από πολλούς τότε.
Η ιστορία των δικών μου all star ξεκίνησε αρκετα πιο νωρίς...το 2005, στα Γιάννενα. Το προηγούμενο ζευγάρι που είχαν πλέον ξεψυχήσει ηρωικά, αφού με υπηρέτησαν πιστά απο το 1998. Τα κλασσικα μαυρα Σταρακια δεν χωραγαν πλέον ουδεμία επιδιορθωση. Και που δεν με ειχαν πάει. Την πρώτη μου μέρα στο Λύκειο και στο Παν/μιο, σε φεστιβαλ, σε πορείες για τον πόλεμο του Ιρακ, σε χοροεσπερίδες, σε πρωτα ραντεβού, σε περιπάτους μεσα στο κρυο. Τα φορούσα οταν με έδιωξαν με τις κλιωτσιες από την Κνε. Αν και τα εν λόγω παπούτσια δεν εχουν σχεδιαστεί για το κλίμα της Ηπείρου, πεισματικά τα φορουσα.
Ερωτευμένος πιγκουίνος τότε εγώ, αποφάσισα να αγοράσω ενα ζευγάρι και να αφησω τα παλία στην αποθηκη μου σε κουτί, για να τα ξαναδώ σε εικοσι χρόνια. Ειμαι και ρομαντική τρομάρα μου.
Τα αγόρασα αναγνώστη μου και η πρώτη πορεία στην οποία με συνοδευσαν ηταν για την επέτειο του πολέμου, καθώς και σε καταλήψεις για τα θέματα της παιδείας. Μαζί τους είδα τους Sabbath, τους maiden , τους ΧΑΣΜΑ, τους ΖΖ ΤΟP, τους ACDC και άλλους. Μαζί τους πήγα Βαρκελώνη, Βιέννη, Ροτερνταμ, Κων/πολη , Γερμανία. Με περπάτησαν στην Αθηνα, να βρω σπίτι, στην Αρτα να βρω φίλους, στα Γιαννενα να βρω σημειώσεις, στην Καλαμάτα για να βρω το αμάξι. Με πήγαν σε πρώτα ραντεβού, σε πάρτυ, σε χαρές και γέλια, σε χωρισμούς και λύπες. Με πήγαν σε φωτογραφικες εξορμησεις με μια κόμπακτ και με μια SLR. Ηταν εκεί όταν άγγιξα την Βασιλικούλα μου και την πρώτη μου αναλογική.Ηρθαν και άλλα να τα συντροφευσουν στην πορεία, αλλα κανένα δεν με αγάπησε όπως εκέινα τα πράσινα All Star.
Και ξαφνικα μια αποφραδα μέρα του 2010 ή του 2011, το ένα εξ αυτών χαθηκε απο την ζωη μου. Και εμεινα μονοσανδαλη να κλαίω το All Star και τις χαμένες στιγμές που μου χαρισε. Να κλαίω για εκείνα τα χρόνια της ξενοιασιάς, της χαράς, της δημιουργίας. τα χρόνια που το μονο που ηταν αρκετό ηταν μια βολτα στην Αθηνα και ενα τηλέφωνο να χτυπάει που και που. Τα χρόνια που ημουν στο Πανεπιστήμιο και ανακαλυψα οτι το μονο που ηθελα ηταν να τραβάω στιγμές και όμορφα μπαλκόνια. Οταν πέρασαν 10 χρόνια και εχασα και άλλο άτομο. Οταν καταλαβα ότι δεν θελω να μεγαλώσω. Οταν έφαγα την πρώτη μου γκλοπιά σε πορεία. Ηταν εκεί. Πάντα...
Δεν έκλαψα για το παπουτσι. Εκλαψα για το γεγονός οτι μεγαλώνω...
Ευχαριστώ που με διάβασες αναγνώστη μου!!!
