Ανοιγω "τα Νεα" και βλέπω:
"Έφυγε σήμερα το πρωί από τη ζωή ο Νίκος Παπάζογλου, έπειτα από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο."
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ!
Ενας ένας φεύγουν και μας αφηνουν εδώ να παλευουμε με τα κακά της μοιρας μας. Δεν ηταν φιλος μου προσωπικός ο κος ,Παπαζογλου, αλλά οσα εχω πει με εκείνον σε μεθυσια, σε ξενυχτια, σε γλέντια δεν τα εχω πει με τους πιο καρδιακούς μου φίλους.
Αναμεσα σε σχέσεις σε φιλίες, μέσα σε πουλμαν,"φάντασμα η κυρά Φροσύνη, να πνίγεται και εγώ να ζω".
καταλαβαίνεις ότι χανεις τα ωραια σου χρόνια, όταν φευγουν καλλιτέχνες, με τους οποίους τα ειχες συνδέσει.
Ακόμη και εσυ Αναγνώστη μου μεταλλά, στην πενταήμερη είχες λικνιστεί με το "Πότε Βούδας, πότε Κούδας".
θυμάμαι ακόμη σαν τώρα ηταν το 2005 και ημουν πάνω στο magic bus, που με ταξίδευε κάπου στην Δυτική Ελλάδα, όταν άκουσα αυτό:
γιατί στο λέω? Γιατί εκείνη την στιγμή, κατάλαβα ότι με κάποια άτομα η ζωή μου θα ειναι άρρηκτα δεμένη, ακόμη και αν δεν υπάρχουν στο προσκήνιο, γιατί απλά θα είμαστε θύματα κακής συγκυρίας...
Καλό ταξίδι μεσιέ Νικόλα...Χαιρετίσματα στον μπάρμπα Μανώλη αν βρεθούν οι ψυχές σας στο ταξίδι στο άπειρο.
Οι ψυχές σας θα ταξιδευουν, διότι πάντα θα υπάρχουν κορμιά γυναικεία που θα λικνιζονται στου Ρασούλη, που δεν ειναι το Σούλι και παντα θα υπάρχουν ματια ερωτευμένα που θα αστράφτουν και θα φωτίζουν φυλακές...
