Ακουγα μια συζητηση δυο πιτσιρικων σήμερα στον δρόμο(με ξερεις ποσο γουσταρω να στήνω αυτί, ειδικα σε junior συζητήσεις)
Ας διαβασουμε τι έλεγαν:
-Εγω ειμαι η Λενα η γοργόνα
-και εγω ειμαι η Μινα η νεράιδα και σε κερδίζω
-οχι εγω σε κερδίζω γιατι θα σε πάρω μαζί μου στον βυθό και θα βραχουν τα φτερά σου...
Εχουν βραχει τα φτερά μας Αναγνωστη μου και μας εχουν τραβήξει σε βυθό. Με φανταστικες εικόνες τα δεκαχρονα κοριτσάκια περιέγραψαν την καθημερινοτητα, το παρόν και ίσως το μέλλον μας. Φαντασου αυτα τα παιδάκια μεγαλώνουν σε ενα χωριο, μερικώς προστατευμένα από την ασχημεια της Αθηνας. Τουλαχιστον δεν πάνε υποσιτισμένα ή άσιτα στο σχολειο τους. Τουλαχιστον ακόμη αυτα εχουν το γαλα και το αβγό τους. Αλι σε αυτα τα παιδάκια των οποίων οι γονεις ειναι άνεργοι, με χρεη στις τράπεζες, με ενοικια να τρέχουν, με μια ΔΕΗ να τους χαρατσώνει. Γονεις που διαβαζαν καποτε για τα παιδια της Γουατεμάλα και της Βολοβίας(τα οποια τρεφόνταν και τρέφονται με μια φρυγανια και ενα ποτήρι τσαι ολη την ημερα) και νομιζαν οτι αυτός ο κινδυνος δεν θα χτυπησει την δική τους πόρτα.
Αυτο το βουλιαγμα περιεγραψαν αυτα τα παιδια σημερα.
Σε μια Αθηνα μικρογραφεια της Ελλάδας. Απεργίες,καταλήψεις και σκουπιδια. Αναγνωστη μου, να με συγχωρέσεις, αλλά με αυτη την μορφη κινητοποίησης προσωπικα διαφωνω. Δεν ξερω τι λενε τα παπαγαλακια οι δημοσιογραφοι. Διαφωνω γιατι ελοχευει κινδυνος για την δημοσια υγεια, γαι την υγεια των παιδιών. οσο ημουν στην Αθηνα ενιωθα σαν να επαιζα στις πρώτες σελίδες της "Πανουκλας" του Καμύ.
ακουω iron maiden (κλασσικα) αυτη την στιγμή. Σε ενα υπεράσμα καπου λεει:"Tears for joy"..Δακρυα για την χαρα? αδοκιμος ο στιχος(και κατόπιν γκάλοπ ετσι φάνηκε), αλλα τωρα που τον ξαναδιαβάζω...δακρυα για την χαρα που ειχαμε και μας εφυγε...Ωδη στην χαρα, κλαιγοντας για αυτη...
βεβαια οπως εχουμε ξαναπεί από αυτο εδω το ημερολογιο ευτυχως που υπαρχουν τα παιδακια, τα σκυλάκια,τα γατακια και χαιρόμαστε.
Ευτυχως που υπάρχει ακόμη αυτο το φτερωτο πουλι η ελπιδα, να φτερουγίζει τα βράδια στην καρδιά μας και αν μας κρατα ακόμη ορθιους. Ευτυχως που υπάρχει και αυτό το ξεβρακωτο μωρο ο Ερωτας και ταϊζει λιγο την ελπίδα...
Ευτυχως που υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που ονειρευονται, που αγωνίζονται, που ερωτευονται που ελπιζουν μεσα απο τον αγωνα και τις μικρες καθημερινες νικες. Γιατι γινονται μικρα μικρα πραγματα, τα οποια δεν πρόκειται να τα παιξει ποτε η τηλεόραση σου. Γιατι να τα παιξει άλλωστε? Εχει γεμισει τον χρόνο της με κατι καλα παιζακια, τα οποία εισπραττουν παχυλότατους μισθους, για να μας ενημερώνουν πόσο πολυ ταλαιοωρουνται απο τις απεργίες και τις συγκεντρώσεις...
Δεν μου επιτρέπει η διαγωγή μου να μιλήσω σχετικα...οπως τους αξίζει..Και εμένα με ταλαιπωρει η υπαρξη τους αλλα δεν το εκανα θεμα...
Που είχα μεινει?
Α ναι...στα πράγματα που μας κρατανε ορθιους. Αποφάσισα σήμερα να μην γκρινιάξω Αναγνωστη μου(πολυ).
οχι για κάποιο άλλο λόγο Αλλα για να συνεχίσεις να πινεις τον καφε και το ποτο σου μαζι μου. Μην χασω και εσενα, γιατι μετα μονη μου θα τα γράφω μονη μου θα τα διαβάζω...
Σου αφιερώνω και ενα λαλα...Καλο σου βράδυ!!!!
PS η φωτογραφια ειναι ευγενικη προσφορα ενος διαδικτυακου και οχι μονο φιλου!Ευχαριστώ Ρόζα...
Hadjidakis-Waltz of the lost dreams(onto Amelie film)
