Ανθρωποι καλοντυμένοι να ψαχνουν στα σκουπίδια κατι να φάνε, παιδιά να λιποθυμούν σε σχολεία, ανθρωποι να τρέφονται από συσσίτεια, να χάνουν τα σπίτια τους, να ειναι φαντάσματα. Ατομα νεα που εαν υπήρχαν δουλειές θα μπορούσαν να προσφέρουν σε ένα υγιές κράτος, ατομα ηλικιωμένα που προσφεραν τοσα χρονια με την δουλειά τους και τώρα το ευχαριστώ αυτών των επικίνδυνων εξουσιαστών είναι να τους παραπετάνε, κόβοντας συντάξεις. να τους στερούν το δικαίωμα στην αξιοπρεπεή ζωή, ακόμη και στον αξιοπρεπή θάνατο.
και η τελευταία νοικοκυρά γνωρίζει. Αναγνώστη μου, ότι με αυτα τα μέτρα που λαμβανουν οι τραμπουκοι που μας κυβερνούν το μονο που κάνουν ειναι μια τρύπα στο ύδωρ. Βγαζοντας σε εφεδρεία ενα δημοσίο υπάλληλο9ουσιαστικά απολύοντας τον),απολύεεις μαζί του και δυο ιδωτικούς υπαλλήλους. Γιατι ρε ασχετε ανιδεε πολιτικάντη τι να κανει τέσσερις ταμίες το σουπερμαρκετ, οταν η πελατεία του εχει πέσει τόσο που βγάζει την δουλειά του μόνο με δυο;
εχουμε ανίδεους να μας κυβερνουν.
παταξε αγόρι μου την φοροδιαφυγή, χαμήλωσε την φορολογια στις επιχειρήσεις και το ΦΠΑ, ενισχυσε την επιχειρηματικότητα. Μυαλά ελληνικά επιχειρηματικά και επιστημονικά διαπρέπουν στας Ευρώπας, επειδή εσυ εδώ και δυο δεκαετίες τα διώχνεις.
Εχω και αλλα να πω αλλα ειναι χιλιοδιαβασμένα και χιλιοειπωμένα. Ασε που φοβαμαι οτι θα νομιζεις οτι ενας βραδινός ύπνος μετάλλαξε το νταμαζάκι σε Μανδραβέλη. όχι τίποτε άλλο, ποιος αντιμετωπίζει τα trolls του fb..
Αυτό που ηθελα να σου δώσω να διαβάσεις σήμερα ειναι ένα απόσπασμα της Καθημερινής. Αλαφουζέικο παιδί, αλλά που και που βγάζει κατι καταπληκτικά ρεπορτάζ. Σταχυολόγησα λοιπόν κατι τις και στο παρουσιάζω:
"Η κυρία Μαρίνα κάνει προσπάθεια για να συνεχίσει. «Κανένα τους δεν φωνάζει», λέει. «Στέκονται στην πόρτα και κοιτάζουν μέχρι να χαθεί η μαμά τους. Αν είναι αδελφάκια, δύο ή πιο πολλά, εκείνο το βράδυ δεν μπορείς να τα χωρίσεις. Τα βάζεις το καθένα στο κρεβάτι του και δέκα λεπτά μετά γίνονται ένα κουβάρι, μαζεύονται όλα μαζί ξανά, να αγγίζουν το ένα το άλλο».
Κανονικά, τα Χωριά SOS δεν δέχονται παιδιά που η οικογένειά τους είναι απλώς φτωχή. Γι' αυτές τις οικογένειες υπάρχει πρόγραμμα στήριξης στο σπίτι. Αλλά η απόλυτη φτώχεια δεν πάει σχεδόν ποτέ μόνη της. «Ηρθε ένα κοριτσάκι εδώ και νόμιζα πως έχει πρόβλημα. Τριών χρόνων, δεν ήξερε ούτε 15 λέξεις», λέει η κοινωνική λειτουργός. «Το είδαν οι γιατροί και είπαν πως η υγεία του είναι μια χαρά. Ο μπαμπάς του στις λαϊκές, η μαμά του τυφλή, το είχαν εγκαταλείψει το παιδί. Οταν δεν σου μιλάει κανείς, πώς να μάθεις λέξεις;». Η φτώχεια οδηγεί στην παραμέληση, ακόμα και στην κακοποίηση. Κάποιοι άνθρωποι, πριν φτάσει το παιδί τους εκεί, διαλέγουν την άλλη λύση. Οσο ακραία κι αν φαίνεται σ' εμάς.
«Εβγαινα απ' το Χωριό να πάρω γάλα για τα δικά μου τα παιδιά», λέει η κυρία Μαρίνα. «Στην κεντρική πύλη ήταν μια γυναίκα μ' ένα κοριτσάκι. Δεν ήξερε ότι εγώ είμαι μητέρα SOS, δεν με είδε καν. Κρατούσε το παιδί της όρθια και του μιλούσε. «Μη νομίζεις πως η μαμά δεν σ' αγαπάει. Σε λατρεύει η μαμά, αλλά δεν έχει να σου δώσει φαγητό. Αυτοί οι καλοί άνθρωποι εδώ...». Νόμιζε πως θα μπει μέσα, θα βρει κάποιον να αφήσει το παιδάκι και θα φύγει». Η κυρία Μαρίνα κρατάει με το χέρι της το μέτωπό της. Οσα χρόνια κι αν είσαι εδώ, μερικά πράγματα δεν τα συνηθίζεις ποτέ. «Το κρατούσε απ' το χέρι», λέει. «Κι αυτό δεν μιλούσε. Μόνο είχε σηκώσει το κεφαλάκι του και την κοίταζε. Δεν ξέρω τι έγινε μετά. Εφυγα. Είχα να πάρω γάλα στα δικά μου τα παιδιά»."
«Μέχρι πριν από δύο χρόνια, το 95% των αιτημάτων είχε να κάνει με κακοποίηση. Αποφάσιζε ο εισαγγελέας πως κινδυνεύει το παιδί», λέει στην «Κ» η κοινωνική λειτουργός των Χωριών SOS, Π. Βασταρούχα. «Τώρα τα μισά αιτήματα είναι από γονείς σε απόλυτη φτώχεια. Οκτώ στις δέκα φορές είναι Ελληνες, τις πιο πολλές φορές μονογονεϊκές οικογένειες, συνήθως χωρίς άλλους συγγενείς».
Γονεις θεοφτωχοι, που δεν εχουν αν ταϊσουν τα παιδιά τους τα αφηνουν στα χωριά SOS. θυμάσαι τι σου έλεγα στην τελευταία μας συνάντηση? Βια δεν ειναι να ρίξεις μoλοτοφ σε ένα μπάτσο. Βία ειναι να είσαι μάνα και να εγκαταλείπεις το παιδί σου σε χωριό SOS,γιατι δεν μπορείς να το ταϊσεις. Βια ειναι αυτό που ζει αυτός ο τόπος δυο χρόνια τώρα. Από το "μαζι τα φάγαμε" του χοντρού, μέχρι το "Μη νομίζεις πως η μαμά δεν σ' αγαπάει. Σε λατρεύει η μαμά, αλλά δεν έχει να σου δώσει φαγητό.".
Βια ειναι να εισαι παιδάκι δύο ετών και να γνωρίζεις την εγκατάλειψη σε αυτή την ηλικία. οχι γιατι ο γονέα σου απεβίωσε, αλλά γιατί σε αφησαν σε ενα ίδρυμα γιατι ήταν ανίκανοι να σε θρέψουν. και με τον όρο θρεψη, αναγνώστη μου, χρησιμοποιώ την υλική πλευρά του όρου.
Και οι Ελλάδα γεμάτη ζόμπι. οπως λέμε και με ένα καλό φίλο, χάριν αστεϊσμού, τελικά έχει δίκιο ο Λιακόπουλος: και μας ψεκάζουν&εχουμε αποκοιμηθεί όλοι μας.
Ή μας εχει επηρρεάσει τόσο πολυ αυτη η κολοκατάσταση που δεν ξερουμε πως να βγουμε από αυτή. Ειμαστε μια χώρα σε κατάθλιψη. Γιατι; γιατι εχουμε επιτρέψει όλα αυτα τα χρόνια να μας κυβερνουν απόγονοι των κοτζαμπάσηδων,να μας διαφεντευουν και να καθορίζουν τις τύχες μας... Και δεν μιλάω μονο για τους πολιτικούς, αλλά και για όλους όσους περίμεναν να κατουρησουν εκείνοι μια ποδιά να την φιλήσουν, για όσους κουνουσαν σημαιάκια σε ομιλίες μπας και διοριστεί το παιδάκι τους σε μια καλή θεσουλα, να ξυνει με τσουγκράνα τα "τρυφερα" του.
και φτάσαμε τώρα εδώ. Στην Ελλάδα της εγκατάλειψης, στην Ελλάδα της κατάθλιψης στην Ελλάδα των Ματ, των ΚΝΑΤ και των φοροφυγάδων.
Αναγνώστη μου όταν πηγαίναμε στο Attica και αγοράζαμε τα LAK φορεματάκια, για να κάνουμε μόστρα στα στενά των νησιών, εμείς το ΦΠΑ μας το σκάγαμε μια χαρά. Αλλά ο LAKis το εκανε πλαστικές και μποτοξάκια. και δεν το λέω από κακία ή μισαλλοδοξία, αλλά από καθαρή δικαιοσύνη. Εφτασε ο Lakis και ο καθε Lakis να οφειλει στο δημοσιο 70 εκατ. ευρώ. Ενα μεγάλο ποσοστό δηλαδή του χρέους. Αλλά κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει καλέ μου.. και τα ματάκια των φοροφυγάδων ειναι στην θεσούλα τους. Απολαμβάνουν τα καφεδόνια τους στα Ν.Π και άλλοι εγκαταλείπουν τα παιδιά τους σε χωριά SOS γιατι όχι για καφέ δεν έχουν χρήματα, αλλά ουτε για μια φρατζόλα ψωμί.
Η Θέμις ειναι τυφλή ,κουτση,κουφή και ντύνεται με LAK, φαινεται.
Αναγνώστη μου. Δεν ξερω αλλά τελευταία μονο γκρίνιες σου λαλάω... Αλλά επειδή κάτι πολύ καλό ανοιηει στον ορίζοντα ισως και να αρχισω και να λαλάω χαρές, λελουδα και έρωτες.
Καλη συνέχεια!
Τζίμης Πανούσης - Ένα τραγούδι για τον χειμώνα
