Remember, remember

καλημέρα, αναγνώστη μου. το Νταμαζάκι σου γράφει και σήμερα μια συννεφιασμένη μέρα του Νοέμβρη, η τελευταία του μήνα μου. Νοεμβρης, ο τελευταίος μήνας του φθινοπώρου, αυτός που καλοσωρίζει τον χειμώνα. Αυριο έρχεται ο Δεκέμβρης...
θα μου πεις αναγνώστη μου τι είναι αυτά που σου λέω πρωί, πρωί... Η ανάρτηση αυτή δεν αφορά τους μήνες. Αφορά την 6η του Δεκέμβρη. Οι χριστιανοί γιορτάζουν τον Άη Νικόλα τότε. Προστάτης του ναυτικού. Στο σπίτι του Νταμαζακίου γιορτάζουν τα γενέθλια του αδελφακίου.
Η μέρα εκείνη είναι η απαρχή των "Δεκεμβριανών" του 21ου αιώνα. Μια κοινωνική αναταραχή που αποτυπώθηκε στον δημόσιο διάλογο, προκάλεσε αναλύσεις κι έδωσε αφορμή γι' αφιερώματα σε περιοδικά, για πορείες, για προσφορά λουλουδιών σε αστυνομικούς και για πολιτικές αναζητήσεις από ανθρώπους απολιτίκ.
Να σε εγκλιματίσω περιληπτικά , αναγνώστη μου.
Ένα αμούστακο παιδί, ένας έφηβος ο Αλεξης Ανδρέας Γρηγορόπουλος έπεσε νεκρός από την σφαίρα ενός κάποιου Κορκονέα. Χωρίς λόγο, χωρίς να δωθεί αφορμή έστρεψε το όπλο του, σε ενα πλάσμα 15 ετών. Δεν έχουν σημασία οι πολιτικές του πεποιθήσεις, το κοινωνικό status της οικογένειας του ή το σχολείο που φοιτούσε. Ηταν ο Αλέξης με τις ανησυχίες και τα προβλήματα του. Ενας άνθρωπος του οποίου η ζωή σταμάτησε στα δεκαπέντε.
Η πράξη αυτή πυροδότησε τον Δεκέμβρη του ΄08 όπως πέρασε στην ιστορία. Επαναστάτησε ο λαός. Μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενοι. Άνθρωποι όλων των ηλικιών κατεβηκαν στον δρόμο ή πέρασαν απο την Ναυαρίνου&Τζαβέλλα να ευχηθούν καλό ταξίδι στον Αλέξη.
Ποιος ξέχασε καλέ μου αναγνώστη? Ποιος ήταν εκεί και ξέχασε? ποιος τα είδε στην τηλεοραση του και ξεχασε?
Να ξεχάσει τι? Τις δηλώσεις του Παυλόπουλου? την αστυνομία που σταματούσε το καθένα για εξακρίβωση στοιχέιων? Τις συλλήψεις ανυ λόγου και αιτίας(ανάμεσα και ο Ηλιόπουλος ο οποίος έμεινε "λιγουλάκι" παραπάνω)?
Την εφηβική φωτιά που έγινε λαίλαπα?
"που είναι ο Αλέξης, Οέο"?το ξεχνάς?
Τα δακρυγόνα που έπνιξαν τους Αθηναίους, το πλιάτσικο αλλά πάνω απ' ολα το φλαμπέ χριστουγεννιάτικο δέντρο του Ομερ-πριόνι και τα στρουμφάκια να φυλούν τον αντικαταστάτη του. Και θα πω και την γνώμη μου αναγνώστη μου. Ευτυχώς που την έκαψαν την αηδία. υμνος στην κακογουστιά ηταν αυτό και όχι τιμή στο πνεύμα των Χριστουγέννων.
πλησιάζουν οι μέρες αναγνώστη. και για άλλη μια φορά σε καλώ να προβληματιστείς και σε παρακαλώ να μην ξεχάσεις. Δεν ήταν ο αλέξης. ηταν το παιδί μιας μητερας. θα μπορούσε να είναι ο ανηψιός σου, ο γιος σου, εσύ και εγώ. Θα μπορουσε να είναι ο καθένας μας. ηταν ενας άνθρωπος τελείως αθώος που πλήρωσε τα προβλήματα του Κορκονέα και την ύβρη του για την θέση που είχε.
Προβληματίστηκε ο κόσμος αναγνώστη μου? Έμαθε τίποτε από τα γεγονότα του Δεκέμβρη?
Σε αφήνω με τους στίχους της κυρίας Αλεξοπούλου:"Τα δένδρα είχαν μέσα τους
μια σιωπή θλιμμένη
σαν το θρόισμα των φύλλων
χιλιάδες άνθρωποι παρατεταγμένοι: παιδιά αμούστακα, γονείς.
Ακούστηκαν συνθήματα
κρότοι λάμψης σαν νομίσματα στον ουρανό.
Ολα θα ξαναγίνουν, μονάχα οι ζωές που φεύγουν δεν περιμένουν την αλλαγή..."
θα σε δω στους δρόμους εκεί ξανά...Γεια σου αναγνώστη!!!

Γυναίκα, μητέρα, σάκος του μποξ ή ανθρωπος?

Αναγνώστη μου καλησπέρα..!Τι κάνεις? ξύπνησα καλά αναγνώστη μου σήμερα, αλλά τα πράγματα γίνονται και τρέχουν...
25 Νοεμβρίου σήμερα. Παγκόσμια Ημέρα κατά της Βίας εναντίον των Γυναικών. Συνηθισμένο φαινόμενο καλέ μου από την αρχή της ιστορίας.
Άνδρες νταήδες, κομπλεξικοί με εκατόν πενήντα κιλά τεστοστερόνη βιαιοπραγούν ενάντια στις γυναίκες, στις μανάδες και στις κόρες του.
Τα δυο φύλα(αυτά αφορά η εν λόγω ανάρτηση) είναι ίσα. Γνωρίζω καλέ μου ότι η βία ειναι σύνηθες αινόμενο στις σχέσεις των δύο φύλων. Ο άνδρας χρησιμοποιεί την μυική του δύναμη ακι η γυναίκα τα λόγια και την μουρμούρα.. Ό, τι έχει ο καθένας κοινώς.
Το έβλεπα μεγαλώνοντας. Ο παππους μου πέταγε κουτάλια, πιάτα και τα λοιπά οικιακά σκεύη στην γιαγιά μου και εκείνη ήταν σε μια μόνιμη μουρμούρα. βέβαια εκείνοι μετά από προπόνηση ετών , το έκαναν κυρίως για να μην βαριούνται.
Ας μιλήσουμε λίγο σοβαρά. Το φαινόμενο αυτό, δημιουργεί προβληματικές σχέσεις.Αυτό εχει ως την δημιουργία δυστυχισμένων συντρόφων, που με τη σειρά τους θα βγάλουν στην κοινωνία ακόμη πιο δυστυχισμένα παιδιά, έτοιμα – ως αποτέλεσμα αβίωτης ζωής – να προκαλέσουν πόνο (μοιράζοντας το δικό τους) ή να αναζητήσουν άλλους τρόπους που θα τους στηρίξουν στον αγώνα της δικής τους ζωής.
τα αποτελέσματα μιας έρευνας τοτ Yale έχουν ως εξής:
"(40%) κατ’ ελάχιστο των περιπτώσεων κακοποίησης, συνδέονται με τα αλκοόλ ή τα ναρκωτικά.
Πάνω από το (53%) των ανδρών που κακοποιούν, χτυπούν και τα παιδιά τους. Τα παιδιά που βλέπουν τη μητέρα τους να κακοποιείται υποφέρουν από άγχος, κατάθλιψη, χαμηλό αίσθημα αυτοεκτίμησης και προβλήματα υγείας.
Ένα ποσοστό (50%) άστεγων γυναικών και παιδιών προσπαθούν να ξεφύγουν από την ενδοοικογενειακή βία.
Το (70%) των γυναικών θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν καλούν την αστυνομία και αν τελικά το επιχειρήσουν, τότε η αστυνομία σε ένα ποσοστό (38%) των περιπτώσεων, θα αγνοήσει την έκκληση για βοήθεια."
Και δεν είναι μόνο η ενδοοικογενειακή βία:
Κωνσταντίνα Κουνεβα, Emilia Fernandez, Σουζάννα, 35χρονη ακρωτηριασμένη απο τον σύζυγό της μπροστα στα δυο τους παιδιά, δασκάλα αποκεφαλισμένη απο τον σύζυγό της, μητέρα και κόρη δολοφονημένες απο τον γιο&αδερφό..
τεράστιος ο κατάλογος, αναγνώστη μου.
Δεν θέλω να σχολιάσω περαιτέρω, καλέ μου.
Δεν είπα ποτέ καλέ μου ότι είμαι φεμινίστρια ή σεξίστρια. Δεν δέχομαι την βία όμως με οποιαδήποτε μορφή της και ενάντια σε κανένα. πρέπει να κινηθούμε αναγνώστη μου σαν κοινωνία ώστε τετοια φαινόμενα τουλάχιστον στην δική μας και στις επόμενες γενιες να εξαλειφθούν.
Σκέψου δράσε. να μην υπάρξουν νεοι κορκοναίοι και νέοι Τζακ αντεροβγάλτες
καλημέρα!

"Δεν ορίζουμε πια τον τόπο μας"

Καλημερα αναγνώστη μου! Πως εισαι σήμερα? Σε προειδοποίησα εχθες καλέ μου ότι εφεξής θα με βλέπεις καθημερινα σχεδόν. Εχω να πω και μου φαίνεται ότι τράβηξε πολύ η σιωπή.
Οπως ξέρεις απο την δουλειά μου επιστρέφω με πούλμαν. Η φράση του τίτλου ειναι α"δανεισμένη" απο μια συζήτηση που κρυφάκουσα εχθες στο πουλμαν. οι συνδιαλεγόμενοι ορμώμενοι απο ενα περιστατικό αστυνομικής βίας στην Κυψέλη την Πέμπτη το πρωί. το περιστατικό εν το αναπαράγω καλέ μου, γιατι σίγουρα το εχεις ακούσει. Την φρασεολογία του όργανου της τάξης όμως θα την αναπαράγω:"αυτά να τα κάνεις στη χώρα σου, εδώ είναι Ελλάδα". κατοπιν μπροστα στο παιδί της την έδεσε με χειροπέδες καιόταν αυτή προσπάθησε να πραγματοποιήσει κλήση από το κινητό της, το άρπαξε και το πέταξε στο δρόμο. Μαρτυρες αυτόπτες στο περιστατικό φώναζαν υπερ της γυναίκας.Το καρότσι με το δίχρονο παιδί είχε εγκαταλειφθεί παραπλεύρως και η γυναίκα – δεμένη με χειροπέδες – άρχισε να φωνάζει "το παιδί μου", προσπαθώντας να το πλησιάσει! Η προσπάθεια της μητέρας να πλησιάσει το παιδί της χαρακτηρίστικαν απο τους αστυνομικους ως αντίσταση κατά της αρχής (!!!!) Στο τμημα την απειλησαν οτι εαν υποβάλλει μήνυση το παιδί της θα το πάρουν.
Ακόμη ένα περιστατικό ρατσιστικής συμπεριφοράς των όργανων προστασίας του πολιτη έλαβαν χώρα στο γνωστό και αγαπημένο ΑΤ Ομόνοιας οπου αστυνομικοί έδειραν νεαρό πακιστανο κρατούμενο.
Σύλληψη Σουδανού πρόσφυγα στην Πατρα με βάση τον ισχυρισμό του αγνώστου ταυτότητας ατόμου ότι έκλεψε ένα ποδήλατο. Ο εν λόγω Σουδανός το όνομα του οποίου είναι Αμπντάλα από τότε που βρέθηκε στην Πάτρα, πρωτοστατεί στις κινητοποιήσεις των Σουδανών προσφύγων για την νομιμοποιησή τους.
Ενας θάνατος πακιστανου πρόσφυγα μετά απο τον ξυλοδαρμό του στο ΑΤ Νίκαιας.
Αυτά τα περιστατικά ειναι όσα ανακαλώ εγώ στην μνημη μου και αφορούν αστυνομική βία... Εαν ανφέρω και το χθεσινό περιστατικό στον Νεο κόσμο, επιθέσεις χρυσαυγιτών σε ομιλίες προσφύγων η ανάρτηση αυτή δεν θα τελειώσει ποτέ.
Οι δυυο σοφοι εχθές(γιατί α΄πο εκει ξεκίνησα, αναγνώστη μου) δεν ήταν υπερ των μεταναστών. Τα έβαζαν με εκείνους για όλα τα δεινά στην χώρα μας. οπως ξέρεις αναγνώστη το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ οι μετανάστες τα ψηφίζουν. Τα παιδιά τους κατόπιν ρουσφετιού, δουλεύουν με stage και δεν πληρώνουν τις εισφορές τους στα ασφαλιστικά ταμεία, ως εκ τουτου αυτά να αδειάζουν. Για όλα τα δεινα αυτοί φταίνε. "Δεν ορίζουμε πια τον τόπο μας", είπε η ξανθιά Barbie. Νομιζει η δυσμοιρη οτι στην εποχή της παγκοσμιοποίησης που ζούμε, που οι μεγάλοι ειναι αυτοί που μας καθοδηγούν, που υπάρχει ένας Αλμουνια ο οποιος καθορίζει εαν θα πεινάσει φέτος ή θα απολυθει, οτι χάσαμε τον ορισμό του τόπου μας απο τους ξένους.
Η ημιμάθεια , αναγνώστη μου ειναι χειρότερη απο την αμάθεια. Αυτό ισχύει και για την εθελοτυφλία αναγώστη μου. Ειναι χειρότερη αο την έλλειψη ενημέρωσης. Εθελοτυφλεί ο έλληνας. Εχει νεύρα απο την κατάσταση του τόπου μας , από τους πολιτικούς που ο ίδιος ψηφίζει, απο την οικογένεια του, την γκόμενα του και την κολοδουλειά του. Και ψάχνοντας βρήκε τους μετανάστες και τους πρόσφυγες ως αποδιοπομπαίους τράγους.
Ας δολυμε και την δική τους πλευρά καλέ μου. νομίζεις οτι αυτοι γουστάρουν την χωρα μας? οτι ειναι χαρούμενοι όλοι εδώ? Οι συνθήκες διαβίωσης τις περισσότερες φορές είναι άθλιες, τα παιδιά τους δεν έχουν κανένα δικαίωμα ακόμη και εαν γεννηθούν εδώ, φοβούνται καθημερινάγια την ζωή τους. Καποιοι έρχονται εδώ ως ενδιάμεσο σταθμό για κάπου αλλού.
Σκέψου, αναγνώστη μου. Σκέψου...
Εισαι εσύ..φευγεις απο τον τόπο σου ελπίζοντας σε κάτι καλύτερο. Φτάνεις σε μια χώρα και εκεί σε υποδέχεται..ποιος? εαν εισαι τυχερός κάποιος άνθρωπος. Εαν δεν είσαι(μεγαλύτερα τα ποσοστά)θα ζεις κυνηγημένος.
Θυμίσου...ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
Κλαημέρα αναγνώστη μου..Τα λέμε εν καιρώ...!!!

Ομορφιά...?

"Δεν υπάρχει αυτό που λένε ομορφιά στο ανθρώπινο πρόσωπο. Είναι μια μορφή αυταπάτης. Οι άνθρωποι βρίσκουν ορισμένα πρόσωπα όμορφα, αλλά σε τελική ανάλυση δεν είναι. Είναι η μαθηματική εξίσωση του μηδέν. Η αληθινή ομορφιά είναι φυσικά θέμα χαρακτήρα, προσωπικότητας. Όχι πόσο αψιδωτά είναι τα φρύδια. Είχα ακούσει για ένα σωρό γυναίκες ότι είναι όμορφες. Ε, όταν τις είδα, ήταν σαν να κοίταζα μέσα σε ένα πιάτο σούπα."

Καλημερα ανγνώστη μου...Το νταμαζάκι ειναι εδώ, ενωμένο δυνατό...Κάνοντας βόλτα στις σελίδες του Bukowski, που όπως ξέρεις θα ήθελα να τον είχα παππού μου ή έστω συγγενή. Σαν αυτους τους συγγενείς που όλοι οι αρσενικοί της οικογένειας τους θαυμάζουν και τους ζηλευουν αλλά τους αφορίζουν μπροστα στις συζ΄γους και α παιδια...Ο σκελετος στην ντουλάπα κάθε οικογένειας. Διαβάζοντας λοιπόν το αγαπημένο μου μαυρο πρόβατο τον Τσινασκυ, τον βρωμόγερο. Αλλά δεν είναι αυτός το θέμα μας στην συνεύρεση αυτή αναγνώστη. Ειναι η ομορφια...
Ζουμε στην εποχή των εικόνων. Σημερα ο άνθρωπος με υψηλό κοινωνικο status(ελεος)και υψηλό εισόδημα ειναι απαραίτητα ομορφος...Ειτε γιατι εξασφαλίζει άνετα τις πλαστικές του είτε γιατί η εικόνα του ειναι αυτή που του καθορίζει το εισόδημα(αναπαραγωγή λόγων ενος σοφού Manager)
Αλλα η ομορφια ειναι κάτι παρωδικό καλέ μου. Βλέπεις όμορφα πλάσματα καθημερινα αλλά τόσο άδεια από ιδέες από απόψεις και ερωτηματικα. Οχι οτι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις καλέ μου αναγνώστη. Αλλά η πλειοψηφία των όμορφων γυναικών ειναι άδειες και ψυχρές. Μερικες εχουν την νόηση να το παραδεχτουν και ζουν ευτυχισμένες στο κοσμο τους που μοσχοβολά Cool water. Αλλες πάλι προτιμουν τον δρόμο της ημιμάθειας...
Τα λόγια του Τσέχωφ περικλειουν όλο τον συλλογισμό μου αναγνώστη μου καλέ:"Στον άνθρωπο όλα πρέπει να είναι ωραία: και το πρόσωπο, και το ντύσιμο, και η ψυχή, και οι σκέψεις."
Πρεπει να τα συνδυάζεις όλα...Ομορφος μέσα όμορφος και έξω. γιατι το έξω φθέιρεται τελικά , ενώ το μέσα σου είναι αυτό που θα έχεις μέχρι να σε βρει το τέλος. Γιατί η ομορφιά, όσο λανθασμένα και να το νομίζουμε στην εποχή μας δεν συνάδει απαραίτητα καλοσύνη ευγένεια ή αρετή. Η ομορφιά ειναι πως αισθάνεσαι μέσα σου και τι εκφράζεις προς τα έξω...
Σοφα τα λογια του πορνόγερου καλέ μου. κατέκλυσαν οι σκέψεις το μικρό μου το μυαλό, και ειπα να τις μοιραστώ μαζί σου. μιας και η εποχή που ζεις και εσυ και εγώ ειναι η εποχη της Barbie, του Ken και της ομορφιάς...Τόση ασχήμια γύρω μας τελικά χρειάζονται και οι Barbie/Ken να δίνουν λίγο ροζ. Δεν ειναι αφορισμός αυτή η ανάρτηση. Ειναι ευγνωμοσύνη στα όμορφα, μη ανήσυχα πλάσματα που κατακλύζουν σαχλά τους καθημερινούς μου περιπάτους...
Απλά μην σε παγιδευουν αναγνώστη μου. Το καλόν καγαθον συνήθως δεν συμβαδίζει σε αυτά τα άτομα...
καλημερα Αναγνώστη μου..Απο εδώ και στο εξής, θα είμαι συνεχώς κοντά σου...

Λα λα λα pt 15

Simon & Garfunkel
The Sound Of Silence

Hello darkness, my old friend
I've come to talk with you again
Because a vision softly creeping
Left its seeds while I was sleeping
And the vision that was planted in my brain
Still remains
Within the sound of silence

In restless dreams I walked alone
Narrow streets of cobblestone
'Neath the halo of a street lamp
I turn my collar to the cold and damp
When my eyes were stabbed by the flash of a neon light
That split the night
And touched the sound of silence

And in the naked light I saw
Ten thousand people maybe more
People talking without speaking
People hearing without listening
People writing songs that voices never shared
No one dared
Disturb the sound of silence

"Fools," said I, "you do not know
Silence like a cancer grows
Hear my words that I might teach you
Take my arms that I might reach you"
But my words like silent raindrops fell
And echoed in the wells of silence

And the people bowed and prayed
To the neon god they made
And the sign flashed out its warning
In the words that it was forming
And the sign said "The words of the prophets are written on the subway walls
And tenement halls
And whispered in the sound of silence





Shhhhhhh........sound of silence...sleep now little child...when you wake up the air will be different ..your eyes will be full of colors and you will be loved again...sleep now for an hour...shh....Please world shut up...a little child is sleeping...Someone is watching you...a good spitir full of kidness..don't wheep,don't be sad...sleep sleep sleep...