Κάποτε ταξιδευα μέρες για να ερθω κοντα σου...να βάλεις την παλάμη σου στην κορυφή του κεφαλιού μου και να με γαληνευσεις.
Να με κανεις να γελάω,να μου δίνεις φιλιά στην μύτη,να με παρηγορεις.Ολος ο κόσμος η αγκαλια σου ή η αγκαλια σου απλά ο κόσμος μου καποιες στιγμές.
Ολα μου τα τραγουδια εφευγαν για εσενα οταν ημουν μακριά σου. Τραγουδια λύπης,χαράς,σεξουαλικής ανάγκης,τρυφερότητας.
Μια καλημέρα το πρωί,μια καληνυχτα το βραδυ ενω τα pixels προσπαθουσαν να φτιαξουν την εικόνα σου...Ατελειωτες ωρες προσπαθουσα να φτιαξω το παζλ...
Ταξιδευα μερες ναι...και οταν εφευγα μακριά,τοσο πιο κοντα μου σε ενιωθα.ειχα παρεα την φωνή σου,τα λόγια που μου έλεγες και οσα δεν μου έλεγες.Ταξιδευα στις σκέψεις μου,παρέα με εσενα.
Τσακωνομασταν για την μουσική και ηξερα οτι με το ιδιο παθος θα καναμε ερωτα,θα γελουσαμε,θα δημιουργούσαμε.
και ζηλευω...ζηλευω ολες τις στιγμές που είχες χωρίς εμένα και όλα τα χάδια που στερηθηκαμε γιατι απλά δεν γνωριζόμαστε.
Μας ενώνουν τα ίδια πράγματα...μονο που εσυ εισαι φωτιά και θέλεις να τα κάψεις όλα στον δρόμο σου,ενω εγω νερό να πνίξω τον κόσμο αυτό και να φτιαξουμε εναν καινουριο αναρχα δομημένο.
Αναγκη,ερωτας,αγάπη,εμμονή δεν ξερω τι ειναι αυτό,ξέρω μονο οτι το ζω και το ζω μαζί σου.
Τελικά πάντα σε είχα εκεί...το χειρικό μου ισομερές,που γινεται απόλυτα όμοιο μόνο στον καθρέφτη.
Τα εσβησες όλα και έμεινε μόνο η αντανακλαση μας στο καθρεφτη.
Ένα καινουριο γυάλινο ρόδο που τραγουδουν και οι αγαπημένοι σου Damned.
