Αποφάσισα αναγνώστη μου μια στο τόσο να εκθέτω και κάποιες προσπάθεια\ες συγγραφής της εφηβείας. Βλέπεις ένα ψωνιο που είχα απο μικρή και κάτι φύλλα χαρτιού που περείμεναν στο γραφείο ανεκμετάλλευτα, με ώθησαν να γράψω παραμυθάκια. τα περισσότερα έμεναν ημιτελή(βαριομουν να γράφω με το χέρι, απορώ με τον ντοστογιέφσκυ). Άλλα τελείωναν αλλά γρήγορα, που και αυτά ημιτελή ήταν ουσιαστικά.
Άντε, δώσε κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι να αρχινίσει.
"Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένας θεός. Τον έλεγαν Άκμπαρ και για να λέμε και την αλήθεια ήταν κούκλος(απο αυτόν βγήκε η έκφραση:θεός είναι ο άτιμος). Ο Άκμπαρ ήταν πιτσιρικάς για θεός. Μόνο μερικές χιλιετίες μετρούσε. Ας τον περιγράψω να έχετε και εσείς μια εικόνα.Λοιπόν ήταν πολύ ψηλός(γυρω στο 1.90 χωρίς παπούτσια). Είχε μακρια ξανθιά μαλλιά(σαν τον Axl Rose) και μεγάλα καστανά μάτια. Ηταν λεπτούλης(η αμβροσία δεν παχαίνει) και είχε όμορφα περιποιημένα χέρια(δεν έσκαβε για να χαλάσουν). Ήταν λαμπερός σαν τον ήλιο(αλλωστε ήταν ο θεός της ημέρας, του ήλιου της ζωής. Πρώτα ξαδέρφια ήταν με τον Ρα και τον Απόλλωνα). Ήταν πολύ όμορφος, ομολογουμένως. Είχε βαθιά φωνή και όμορφο κατάλευκο χαμόγελο(πολύ καλό οδοντίατρο είχε, επίσης). Ζούσε στον γαλαξία του Ερωτόκριτου, εκατομμύρια έτη φωτός απο τον δικό μας και εκείνον της Ανδρομέδας. Ήταν καλός φίλος με τον Απόλλωνα, Το Γιαχβε και τον Όσιρη. Αλλά όλους τους δικούς μας θεούς τους συμπαθούσε. Για κανα δυο αιώνες είχε σχέση με την Εριου των κελτών, αλλά αποδείχτηκε πολύ άγρια για τα γούστα του και έληξε άδοξα το φλερτ τους.
Μέχρι που ο άκαρδος και άπλαχνος Ηρακλής χώρισε την Ήβη. Ποια ήταν η Ήβη(η πορτοκαλάδα πάντως όχι).Η Ήβη ήταν θεά της νεότητας και της ζωντάνιας. Ήταν κόρη του Δία και της Ήρας. Η Ήβη είχε αναλάβει να προμηθεύει τους Θεούς με νέκταρ και αμβροσία. Η αμβροσία ήταν η τροφή που τους διατηρούσε πάντα νέους. Η Ήβη παντρευτηκε τον Ηρακλή όταν ο τελευταίος ανέβηκε στον Όλυμπο ως ημίθεος.
Αλλά ο Ηρακλής αφου την χρησιμοποίησε για να μείνει πάντανέος την παράτησε και αύτη. Ξέρουμε πόσο σταθερός ήταν ο ήρωάς μας. Και η Ήβη έμεινε μόνη παρατημένη να κλαίει γι τον γάμο της.
Γκαρσόνα των θεών όπως ηταν την είδε ο Άκμπαρ σε ενα συμπόσιο που τον κάλεσε ο Δίας και έπαθε την πλάκα του ο θεός. Ζήτησε το χέρι της παντρεύτηκαν και έφυγαν με ιδιωτική πτήση για τον Ερωτόκριτο.
"Θα είσαι πολύ ευτυχισμένη μαζί μου Ήβη. Θα χτίσω και ένα πλανήτη, έχω βάλει τώρα τους εργολάβους μου, να τον διακοσμήσεις όπως θέλεις εσυ."
Και η Ήβη κουνούσε χαρούμενη το κεφάλι της.
Και οι αιώνες περνούσαν. Ο πλανήτης ετοιμαζόταν με γρήγορους ρυθμούς και η Ήβη ήταν πολύ απασχολημένη με την νέα οικογένεια της. οι χιλιετίες πέρασαν και ο πλανήτης ετοιμάστηκε.
Τον ονομασε η Ήβη, Ασκ, προς τιμήν του Άνδρα της. Το Ασκ σήμαινε φως. Το όνομα δεν ηταν τυχαίο.
Ο πλανήτης είχε μερόνυχτα, όπως η γη μας, αλλα η μέρα διαρούσε δυο χρόνια και η νύχτα 6 μήνες. Την νύχτα φώτιζαν πέντε κατακόκκινα φεγγάρια. Τα ονοματα τους ήταν τα ονόματα των παιδιών του θεϊκου ζεύγους(μας προέκυψε ιδιαίτερα καρπερό)
Το κεντρικό φεγγάρι ήταν η Μοίρα, ακολουθούσαν ο Θάνατος(ο σύζυγος της)η Λησμονιά(κόρη της μοίρας και εγγονή της ήβης)ο ¨ερωτας και ο Φόβος(ήταν τα δίδυμα τέκνα του ζευγαριού, που πήγαιναν παντού μαζί).
Ετοιμάστηκε ο Άσκ και ο Άκμπαρ έκανε μεγάλο πάρτυ εγκαινίων, στο οποίο ήταν καλεσμένοι όλοι η θεϊκη υψηλή κοινωνία . μόνο ο Δίας δεν είδε με καλό μα΄τι τον νέο πλανήτη κάλεσε λοιπόν τον Άκμπαρ και του είπε:"ωραιος ο πλανήτης σου γαμπρέ μου και καλά καμωμένος. Αλλά έρημος και ακατοίκητος. Πρέπει να γεμίσει με ήχους πουλιάα φυτά και ζώα. Κάνε και ένα άνθρωπο."
"δίκιο έχεις Δία μου", απαντησε ο Άκμπαρ. Θα το συζητήσω με την Ήβη γιατί δικός της ο πλανήτης, αυτή παίρνει τις αποφάσεις."
Τα μίλησε με την Ήβη αφου τελείωσε το πάρτυ ο Άκμπαρ και αποφάσισαν να δημιουργήσουν μια ψυχή.Η Ήβη ήξερε την συνταγή.
Δυο μεζούρες πνεύματος απο την Μοίρα
μια πρέζα φόβου
Μια τούφα απο την Λησμονιά
Πενήντα δάκρυα απο τον Έρωτα
Ένα νύχι απο τον Θάνατο
διακόσια ml φώς απο τον Άκμπαρ
Εκατό ml ανεμαλιά πο την Ήβη
Δυο μεζούρες Σαγήνη απο την αδερφή της την Αφροδίτη
μια πρέζα τόλμης απο τον Βέλες(θεός του πολέμου)
Τα ανακάτεψε 2 αιώνες σε χυτρα και έτοιμη η ψυχή. Σαν μπουκιά φωτός ήταν.
"Το σώμα τώρα", είπε η Ήβη.
Κομμάτια απο τον καθρέφτη της Ίσιδας
Μαυρα μαλλιά απο την Ιστάρ
Κόκκινο απο το αίμα της Ήρα για τα χείλη
Φως απο τον ήλιο για τα μάτια
εκμαγείο του σώματος της Ήβης(που είχε κορμάρα απλά η άτιμη)
Παρακάλεσε την αδερφή της την Εστία να κεντησει με ιστό αράχνης ένα πρόσωπο.
Τα έψησε στον ήλιο για άλλους δυο αιώνες και έτοιμη η πρώτη γυναίκα του πλανήτη.
Την ονόμασε Ήρα (προς τιμήν της μητέρας της, άνθρωπος των παραδόσεων πάνω απ' όλα)και την άφησε στο πλανήτη."
και τώρα αναγνώστη μου δώσε κλώτσο να σταματήσει. Το παραμύθι το τελείωσα εδώ, γιατι δεν είχα τίποτε άλλο να πω. Στέρεψα.
Απλά ήθελα και τότε αλλά και τώρα να δείξω ότι πολλά από αύτα που πιστεύουν οι άνθρωποι είναι πηγή έμπνευσης ενός άλλου ανθρώπου. Είναι απλά παραμυθάκια για μικρά παιδιά. Λιγο ποτό παραπάνω λίγη έμπνευση, λίγη υπομονή και χρόνο και έτοιμη η ανθρώπινη δημιουργία. Γι αυτό μην τρελαίνεσαι πολύ με την κατάρριψη των πιστεύω σου.
Υπάρχουν και ωραιότερα παραμύθια εκεί έξω
Που δεν εδραιώνουν τίποτε. Απλά είναι ενδιαφέροντα. Τα οποία δεν τα πιστευεις ως θρησκεία. Θα ήταν λίγο κουφό να πιστεύεις στην Κοκκινοσκουφίτσα ως θεά η στον Κοντορεβυθούλη. Παιδιαρώδες.
Αλλά τα δικά σου παραμύθια όποιος δεν τα πιστευει είναι ρυπαρός και ανάξιος λόγου. Ας σοβαρευτούμε και λίγο,ε ?
Άνοιξε λίγο τα μάτια και το μυαλό σου...
