ΛΑλαλαλαλα!!!!!!το αγαπημένο σου κύριε Μ. Ν.

Το τραγούδι των γύφτων- Ελένη Βιτάλη
Δεν έχω τόπο, δεν έχω ελπίδα,
δε θα με χάσει καμιά πατρίδα
και με τα χέρια μου και την καρδιά μου
φτιάχνω τσαντίρια στα όνειρά μου

Νάις μπαλαμό, νάις μπαλαμό
και το λουμνό τ'αφεντικό
νάγια δόμλες ατzέι μπαλαμό

Και τα γκανίκια μας όταν χορεύουν,
με χασταρώματα που σε μαγεύουν,
κουνάνε σώματα και τα πιτέ τους,
μέσα σε κλείνουνε στις αγκαλιές τους.

Νάις μπαλαμό, νάις μπαλαμό,
και το λουμνό τ'αφεντικό
νάγια δόμλες ατzέι μπαλαμό

Σε ένιωσα μέσα μου παντού, σαν να μην πέρασε μια μέρα...

Αναγνώστη μου, αυτή η ανάρτηση δεν θα έχει μπάτσους, ΔΝΤ, ΓΑΠ τίποτε. Θα μιλάει μόνο για την σημερινή μέρα, για αισθηματα, για χρώματα, για γαρδένιες και για πόνο.
Σημερα ειναι 27/10 /10. 
Θα σου πώ ενα μυστικό: ΜΙΣΩ τον Οκτώβριο και τον Δεκέμβρη. Τους σιχαίνομαι.
Βγάζουν όλη μου την προκατάληψη και τον θυμό μου. Με απουσίες συνδέονται και οι δύο και με απώλειες. Εαν έφτιαχνα ημερολόγιο θα τους καταργούσα. Σήμερα ειναι χαρούμενη μέρα συνήθως. Στο χωριό μου από 25/10- 28/10 ειναι διακοπές. Αλλά πάντα σε μεγάλες γιορτές και διακοπές συμβαίνουν γεγονότα που ναι μεν ξεθωριάζουν με τον χρόνο σαν τις φωτογραφίες από σέπια. Ετσι θολώνουν και όλα όσα συνέβησαν κάποιον Οκτώβρη και κάποιον Δεκέμβρη.
Αισθήματα...Πέρισυ ήταν όλα θολά και θλιμμένα. Και πρόπερσι και αντιπρόπερσι. Φέτος έχουν λειανθεί. Δεν ξέρω τι φταίει. η χαρά για την Βασιλική, που ήρθε να τα ξορκίσει όλα? Τα χρονια που πέρασαν? Η "ωριμότητα"? Η κατάσταση στο σπίτι και στην ζωή μου? Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο ότι σήμερα, ήμουν σχεδόν ευτυχισμένη...Μια νοσταλγία ερχόταν και τρύπωνε στην καρδιά, αλλά σε δέκα λεπτά την αποχαιρετούσα και εκείνη πηδούσε από το παράθυρο. 
Για χρώματα? Μωβ  και πράσινο και κιτρινόμαυρο. Μελαχρινές μπούκλες που στεφάνωναν ένα εφηβικό κεφάλι, λευκά δόντια και κατάμαυρα μάτια.
Για ένα χαμόγελο που διώχνει τα σύννεφα και μια φωνή που ξεχάστηκε. Και χαρακτηριστικά που βλέπω μόνο στην Αγγελική και κλεφτά σε εμένα. Ημερολόγιο σε έκανα αναγνώστη μου. Νεύρα άγχους και καρδιά παιδιού. Έτσι είναι κάποιοι άνθρωποι. Κολύμπι σε πράσινα νερά και οδήγηση ενώ έριχνε χαλάζι. Κλεφτές στιγμές και κλέφτης χρόνος.  Λίγος ο χρόνος, πέρασμα μικρό σαν να πηδάς λακούβα στο σχολείο με τις ροζ γαλότσες σου.
Γαρδένιες που τρώνε τον καφέ σου τον πρωινό και που τις κόβεις, τις φοράς στο αυτί και πειράζεις την μεγάλη Εφη. γαρδένιες γριές πια αν και εσύ δεν γερνάς...
Πόνος...Περνά. Ακόμη και ο ψυχικό πόνος, αναγνώστη μου. Μην ακούς τους ποιητές. Είναι πλάνοι. Σε άλλους παίρνει δέκα σε άλλους δεκαπέντε χρόνια, αλλά περνά. Γιατί ο αχρείος ο χρόνος σε σπρώχνει στην κερά Λήθη. Πασχίζεις να κρατηθείς στο κατώφλι της Θύμησης, αλλά εκει αυτός...να σε κάνει να περάσεις απέναντι...πφφ...!!!
Και έρχονται στιγμές που νιώθεις σαν να μην πέρασε μια μέρα. Που το σκας από την κερά Λήθη και κουρνιάζεις στην αγκαλιά της θύμησης. Διαβάζεις Καρυωτάκη και μπερδευεις τον εαυτό σου με έναν άνθρωπο που σου λείπει. πλάθεις στιγμές και φαντάζεσαι να ζεις στιγμές μαζί του, σαν να είναι εδώ. Αλλά δεν είναι και συνεχίζεις να ζεις, όπως κάνω τα τελευταία χρόνια. Μπερδέψα τα πρόσωπα , αναγνώστη μου, γιατί σήμερα δεν νιώθω ο εαυτός μου.
Μια πιτσιρίκα με στοίχειωσε και μια καταραμένη μυρωδιά πορτοκαλιού. Από τότε ούτε από δεντρο δεν τα έχω κόψει, αναγνώστη μου. 
Ενα τραγούδι και ένα ποιημα και κλείνω...ευχαριστώ για την υπομονή...

Φύλλα ημερολογίου Τασος Λειβαδίτης

Ποιος ξέρει τι θα συμβεί αύριο, ή ποιος έμαθε ποτέ τι συνέβη χτες,
τα χρόνια μου χάθηκαν εδώ κι εκεί, σε δωμάτια, σε τραίνα, σε
όνειρα
αλλά καμιά φορά η φωνή μιας γυναίκας καθώς βραδιάζει μοιάζει
με το αντίο μιας ηλικίας που τέλειωσε
κι οι μέρες που σου λείπουν, ω Φεβρουάριε, ίσως μας αποδοθούν
στον παράδεισο-
συλλογιέμαι τα μικρά ξενοδοχεία όπου σκόρπισα τους στεναγμούς
της νιότης μου
ώσπου στο τέλος δεν ξεφεύγει κανείς, αλλά και να πάει που;
κι ο έρωτας είναι η τρέλα μας μπροστά στο ανέφικτο να γνωρίσει ο
ένας τον άλλον-
Κύριε, αδίκησες τους ποιητές δίνοντάς τους μόνο έναν κόσμο,
κι όταν πεθάνω θα ’θελα να με θάψουν σ’ ένα σωρό από φύλλα ημε-
ρολογίου
για να πάρω και το χρόνο μαζί μου.

Κι ίσως ό,τι μένει να ’ναι στην άκρη του δρόμου μας
ένα μικρό μη με λησμονεί.

Σαν σήμερα , "λευτερώθηκε" ο κος Καζαντζάκης...

Καλημέρα Αναγνώστη μου αΓΑΠημένε....πως εισαι? Εδώ εγώ με τρώνε τα νευρα μου. Και τι κάνουμε πλέον , όταν έχουμε νεύρα? Διαβάζουμε τον κο Καζαντζάκη και ξεχνιόμαστε.
Θα σου παραθέσω απόσπασμα απο την Ασκητική του. Διότι αυριο θα τα πούμε εκτενέστερα...
"1ο σκαλοπάτι: ΕΓΩ"

Δεν είμαι καλός, δεν είμαι αγνός, δεν είμαι ήσυχος!
Αβάσταχτη είναι η ευτυχία κι η δυστυχία μου, είμαι γιομάτος
άναρθρες φωνές και σκοτάδι' κυλιούμαι όλο δάκρυα κι αίματα
μέσα στη ζεστή τούτη φάτνη της σάρκας μου.
Φοβούμαι να μιλήσω. Στολίζουμαι με ψεύτικα φτερά, φωνάζω,
τραγουδώ, κλαίω, για να συμπνίγω την ανήλεη κραυγή της
καρδιάς μου.
Δεν είμαι το φως, είμαι η νύχτα' μα μια φλόγα λοχίζει ανάμεσα
στα σωθικά μου και με τρώει. Είμαι η νύχτα που την τρώει το
φως.
Με κίντυνο, βαρυγκωμώντας, τρεκλίζοντας μέσα στο σκοτάδι,
πασκίζω να τιναχτώ από τον ύπνο, να σταθώ λίγη ώρα, όσο
μπορώ, όρθιος.
Μια μικρή ανυπόταχτη πνοή μάχεται μέσα μου απελπισμένα
να νικήσει την ευτυχία, την κούραση και το θάνατο.
Γυμνάζω σαν άλογο πολεμικό το σώμα μου, το συντηρώ λιτό,
γερό, πρόθυμο. Το σκληραγωγώ και το σπλαχνίζουμαι. Άλλο
άλογο δεν έχω.
Συντηρώ το μυαλό μου ακοίμητο, λαγαρό, ανήλεο. Το αμολώ
να παλεύει ακατάλυτα και να κατατρώει, φως αυτό, το σκοτάδι
της σάρκας. Άλλο αργαστήρι να κάνω το σκοτάδι φως δεν
έχω.
Συντηρώ την καρδιά μου φλεγόμενη, γενναία, ανήσυχη.
Νιώθω στην καρδιά μου όλες τις ταραχές και τις αντινομίες,
τις χαρές και τις πίκρες της ζωής. Μα αγωνίζουμαι να τις
υποτάξω σ' ένα ρυθμό ανώτερο από το νου, σκληρότερο από
την καρδιά μου. Στο ρυθμό του Σύμπαντου που ανηφορίζει.
Η Κραυγή κηρύχνει μέσα μου επιστράτεψη. Φωνάζει: «Εγώ, η
Κραυγή, είμαι ο Κύριος ο Θεός σου! Δεν είμαι καταφύγι. Δεν
είμαι σπίτι κι ελπίδα. Δεν είμαι Πατέρας, δεν είμαι Γιος, δεν
είμαι Πνέμα. Είμαι ο Στρατηγός σου!
»Δεν είσαι δούλος μου μήτε παιχνίδι στις απαλάμες μου. Δεν
είσαι φίλος μου, δεν είσαι παιδί μου. Είσαι ο σύντροφος μου
στη μάχη.
»Κράτα γενναία τα στενά που σου μπιστεύτηκα' μην τα
προδώσεις! Χρέος έχεις και μπορείς στο δικό σου τον τομέα
να γίνεις ήρωας.
»Αγάπα τον κίντυνο. Τι είναι το πιο δύσκολο; Αυτό θέλω! Ποιο
δρόμο να πάρεις; Τον πιο κακοτράχαλον ανήφορο. Αυτόν
παίρνω κι εγώ' ακλούθα μου!
»Να μάθεις να υπακούς. Μονάχα όποιος υπακούει σε
ανώτερο του ρυθμό είναι λεύτερος.
»Να μάθεις να προστάζεις. Μονάχα όποιος μπορεί να
προστάζει είναι αντιπρόσωπος μου απάνω στη γης ετούτη.
»Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω
χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.
»Ν' αγαπάς τον καθένα ανάλογα με τη συνεισφορά του στον
αγώνα. Μη ζητάς φίλους' να ζητάς συντρόφους!
»Να 'σαι ανήσυχος, αφχαρίστητος, απροσάρμοστος πάντα.
Όταν μια συνήθεια καταντήσει βολική, να τη συντρίβεις. Η
μεγαλύτερη αμαρτία είναι η ευχαρίστηση.
»Που πάμε; Θα νικήσουμε ποτέ; Προς τι όλη τούτη η μάχη;
Σώπα! Οι πολεμιστές ποτέ δε ρωτούνε!»
Σκύβω κι αφουκράζουμαι την πολεμική τούτη Κραυγή στα
σωθικά μου. Αρχίζω και μαντεύω το πρόσωπο του Αρχηγού,
ξεκαθαρίζω τη φωνή του, δέχουμαι με χαρά και με τρόμο τις
σκληρές εντολές του.
Ναι, ναι, δεν είμαι τίποτα. Ένας αχνός φωσφορισμός απάνω
στην ογρή πεδιάδα, ένα άθλιο σκουλήκι που σούρνεται κι
αγαπάει, φωνάζει και μιλάει για φτερούγες, μια ώρα, δυο
ώρες, κι ύστερα το στόμα του φράζει με χώματα. Άλλη
απόκριση οι σκοτεινές δυνάμες δε δίνουν.
Μα μέσα μου, μια Κραυγή ανώτερη μου φωνάζει αθάνατη. Τι,
θέλοντας και μη, είμαι κι εγώ, σίγουρα, ένα κομμάτι από τ'
ορατό κι αόρατο Σύμπαντο. Είμαστε ένα. Οι δυνάμες που
δουλεύουν εντός μου, οι δυνάμες που με σπρώχνουν και ζω,
οι δυνάμες που με σπρώχνουν και πεθαίνω είναι, σίγουρα,
και δικές του δυνάμες.
Δεν είμαι ένα μετέωρο αρρίζωτο στον κόσμο. Είμαι χώμα από
το χώμα του και πνοή από την πνοή του.
Δε φοβούμαι μοναχός, δεν ελπίζω μοναχός, δε φωνάζω
μοναχός μου. Μια παράταξη μεγάλη, μια φόρα του Σύμπαντου
φοβάται, ελπίζει, φωνάζει μαζί μου.
Είμαι ένα πρόχειρο γιοφύρι, και Κάποιος αποπάνω μου
περνάει και γκρεμίζουμαι ξοπίσω του. Ένας Αγωνιστής με
διαπερνάει, τρώει τη σάρκα μου και το μυαλό μου, ν' ανοίξει
δρόμο, να γλιτώσει από μένα. Όχι εγώ, Αυτός φωνάζει!

ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΑΝΑΡΧΟΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ - ΡΟΣΙΝΑΝΤΕ

1.ΓΕΝΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ

Η ΑΝΑΡΧΟΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ – ΡΟΣΙΝΑΝΤΕ είναι μια συνδικαλιστική οργάνωση που δραστηριοποιείται στην καρδιά της κεντρικής αντίθεσης του καπιταλισμού σε παγκόσμιο επίπεδο που είναι η αντίθεση του Κεφαλαίου με την Εργασία, από τη σκοπιά των συμφερόντων της Εργασίας, της απελευθέρωσής της και της συνολικής κοινωνικής χειραφέτησης.

1.1 Η κατάσταση σε διεθνές επίπεδο Βρισκόμαστε στη μέση μιας μεγάλης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Η κρίση αυτή αποτελεί τον επίλογο μιας 20ετούς περιόδου που χαρακτηρίστηκε από τη σφοδρή επίθεση διπλής κατεύθυνσης που εξαπέλυσε το Κεφάλαιο ενάντια στην Εργασία και η οποία άλλαξε με αποφασιστικό τρόπο τον μεταξύ τους συσχετισμό.

Η επίθεση αυτή είχε δύο πλευρές, μια υλική και μια ιδεολογική. Η πρώτη στηρίχτηκε στη μείωση της αξίας της Εργασίας, τον περιορισμό των εργατικών δικαιωμάτων και τη διάλυση των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης, έτσι όπως διαμορφώθηκαν κατά το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Εκφράστηκε κυρίως μέσα από τη μείωση των πραγματικών μισθών σε όλον τον κόσμο, την διατήρηση της ανεργίας σε σταθερά υψηλά επίπεδα και τον δραστικό περιορισμό των κοινωνικών δαπανών και του δημόσιου τομέα στην οικονομία. Αυτό οδήγησε στη συμπίεση του εργατικού κόστους στον Καπιταλισμό και τελικά σε μια ευρεία αναδιανομή του εισοδήματος υπέρ του Κεφαλαίου σε παγκόσμιο επίπεδο, εφόσον αυτή η συμπίεση επέτρεψε την αύξηση της κερδοφορίας σε βάρος των εργαζομένων.

Η δεύτερη πλευρά αυτής της επίθεσης είχε ιδεολογικά κυρίως χαρακτηριστικά. Είχε να κάνει με την αποδόμηση όλων των εργατικών ρευμάτων του δυτικού κόσμου -από τα πλέον επαναστατικά έως τα πλέον διαχειριστικά- και τελικά την αμφισβήτηση του ίδιου του κεντρικού χαρακτήρα της αντίθεσης ανάμεσα στο Κεφάλαιο και την Εργασία. Εκφράστηκε μέσα από την αποδυνάμωση και τον περιορισμό του ρόλου των συνδικάτων -ειδικά των ρεφορμιστικών και διαχειριστικών- και την υποχώρηση ή πλήρη ενσωμάτωση των πολιτικών ρευμάτων που αναφέρονταν στον κόσμο της Εργασίας.

Η δεύτερη αυτή πλευρά, έστω κι αν εκπορεύτηκε από το ίδιο το Κεφάλαιο, έγινε από ένα σημείο και μετά υπόθεση και τμημάτων του κοινωνικού κινήματος, τα οποία έσπευσαν ασμένως να θεωρητικοποιήσουν και να υλοποιήσουν την απαγκίστρωσή τους από το ταξικό ζήτημα.

Όπως είναι εύλογο, οι δύο αυτές πλευρές της επίθεσης λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία. Η διαρκής συρρίκνωση του εργατικού εισοδήματος και η υποχώρηση της θέσης των εργαζομένων προκαλούσε αντίστοιχα κρίση στις οργανώσεις του εργατικού κινήματος, οδηγώντας στην αποδυνάμωση και τελικά στην απονομιμοποίησή τους. Με τη σειρά της, η υποχώρηση του οργανωμένου τμήματος του εργατικού κινήματος καθιστούσε την Εργασία πιο ευάλωτη στις επιθέσεις του Κεφαλαίου. Οι δύο αυτές συνθήκες όρισαν αυτό που ονομάστηκε κυριαρχία του φιλελεύθερου μοντέλου στο τελευταίο τέταρτο του 20ού αιώνα και στην πρώτη δεκαετία του 21ου.

Η κρίση που ξέσπασε στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα το Φθινόπωρο του 2008 και επεκτάθηκε ταχύτατα σε κάθε πεδίο της οικονομίας, σηματοδοτεί την αρχή του τέλους για την ιδεολογική ηγεμονία του φιλελευθερισμού. Σηματοδοτεί παράλληλα το ξέσπασμα ενός χαμηλούς έντασης παγκοσμίου πόλεμου, μέσα στον οποίον η Εργασία γίνεται η παραγωγική δύναμη που καταστρέφεται προκειμένου να ανακάμψει ο καπιταλισμός. Οι αντιστάσεις που αναπτύχθηκαν την τελευταία δεκαετία είναι λογικό να συνδέονται με την κοινωνική δυσαρέσκεια και τις ανάγκες που γεννά η νέα φτώχεια και η οικονομική πάλη των κοινωνιών επιστρέφει στο προσκήνιο. Με τον τρόπο αυτό μια νέα φάση του ταξικού ανταγωνισμού ξεκινά σε παγκόσμιο επίπεδο. Όπως είναι φυσικό, στη φάση αυτή το Κεφάλαιο και η Εργασία μεταφέρουν τον συσχετισμό δύναμης που κληρονόμησαν από την προηγούμενη 20ετία. Είναι ωστόσο σαφές ότι οι άμεσες οικονομικές οργανώσεις των εργαζομένων ανασυγκροτούνται και αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες, αναζητώντας ξανά μια στρατηγική που θα τους επιτρέψει να διεξάγουν αποτελεσματικά την ταξική πάλη. Από τη μορφή που τελικά θα αποκτήσει ο κύριος όγκος των οικονομικών ενώσεων και διεκδικήσεων των εργαζομένων θα κριθούν σε μεγάλο βαθμό και οι κοινωνικοί συσχετισμοί που θα λάβουν χώρα από εδώ και μπρος.

Σε κάθε περίπτωση, το ξέσπασμα αυτού του νέου γύρου του ταξικού ανταγωνισμού καθιστά απολύτως ανενεργές έως και γραφικές όλες εκείνες τις αντιλήψεις που αναπτύχθηκαν στο εσωτερικό του αντικαπιταλιστικού κινήματος και ξεκινούσαν από την αμφισβήτηση της προτεραιότητας του οικονομικού και του ταξικού ζητήματος στην κοινωνική οργάνωση και έφθαναν μέχρι του σημείου να αμφισβητήσουν συνολικά την έννοια της τάξης και του ταξικού αγώνα. Περισσότερο από ποτέ, το ζήτημα της κοινωνικής αντιπαράταξης είναι σήμερα ζήτημα οργάνωσης της τάξης.

1.2 Η ελληνική περίπτωσηΣε αυτό το πεδίο, η Ελλάδα χαρακτηρίζεται από ορισμένες ιδιοτυπίες. Η μία από αυτές είναι η έκταση της κρίσης και η επακόλουθη επιθετικότητα του Κεφαλαίου. Η ελεγχόμενη χρεοκοπία του ελληνικού Κράτους στις αρχές του 2010, άνοιξε έναν κύκλο εφ όλης της ύλης επίθεσης στα δικαιώματα της Εργασίας, ευρύτερο από αυτόν που εξελίσσεται στα περισσότερα σημεία του κόσμου. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που κήρυξαν το Κεφάλαιο το Κράτος συνεπικουρούμενα από τους μηχανισμούς της προπαγάνδας, δεν συνιστά τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από μια οικονομική δικτατορία η οποία συνοδεύεται από μέτρα έντονου κοινωνικού και πολιτικού αυταρχισμού. Η συνθήκη αυτή γεννά ένα νέο και πιο περίπλοκο πλέγμα καθηκόντων για το αντικαπιταλιστικό κίνημα προκειμένου να αναδείξει τις κοινωνικές ανάγκες σε αντιπαράθεση με τις ανάγκες του Κεφαλαίου και να οργανώσει τη δυσαρέσκεια. Η υπόθεση αυτή αποκτά επιπρόσθετες δυσκολίες δεδομένης της χαμηλής ρύθμισης του ελληνικού καπιταλισμού σε σχέση με την πλειονότητα των δυτικών καπιταλισμών (άρα της επικέντρωσης της καπιταλιστικής επίθεσης σε πολύ πρωτογενή και στοιχειώδη δικαιώματα της Εργασίας), αλλά και της κατάστασης στην οποία βρίσκεται το εργατικό και το αντικαπιταλιστικό κίνημα. Το μεν εργατικό, ελέγχεται σε μεγάλο βαθμό από τον κρατικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό (ΓΣΕΕ), με μικρούς θύλακες του γραφειοκρατικού (ΑΔΕΔΥ) και του κομματικού συνδικαλισμού (ΠΑΜΕ), το δε αντικαπιταλιστικό βρίσκεται στο πέλαγος μιας σύγχυσης η οποία υποτιμά -αν δεν παραγνωρίζει- κάθε στοιχείο ταξικής οργάνωσης αν όχι και ταξικής διάστασης της πάλης του. Σχετικά με το κρατικό και εργοδοτικό τμήμα του συνδικαλιστικού κινήματος, η ύπαρξή του συνιστά μια de facto διάσπαση της εργατικής τάξης, ανάμεσα στα «αριστοκρατικά» κομμάτια του και την «πλέμπα», το «δημόσιο» και το «ιδιωτικό», τους έχοντες και τους μη έχοντες δικαιώματα κ.λπ.

Ένα σημαντικό στοιχείο της ταξικής πάλης στην Ελλάδα είναι η παράδοση του εργατικού και του συνδικαλιστικού κινήματος, η οποία αναπαραγόμενη επιβεβαιώνει συγκεκριμένους συσχετισμούς τόσο στο εσωτερικό του όσο και μέσα στην ελληνική κοινωνία. Το συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα, ήδη από τις αρχές του 20ού αιώνα, δημιουργήθηκε περισσότερο ως παράρτημα του πολιτικού κινήματος παρά ως άθροισμα ή πολύ περισσότερο γινόμενο των τάσεων που αναπτύσσονταν μέσα στους χώρους εργασίας, τα διάφορα συνδικάτα και σωματεία και τις τοπικές οργανωμένες συγκροτήσεις του εργατικού κινήματος. Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στις περισσότερες χώρες του κόσμου -και ιδιαίτερα στις μεσογειακές και τις λατινικές- στην Ελλάδα δεν αναπτύχθηκε ποτέ συνδικαλιστική δημοκρατία που να εμπεριέχει διακριτές στρατηγικές και οργανωτικά μορφώματα ούτε συνδικαλιστικές συνομοσπονδίες βασισμένες στην ποικιλία των αντιλήψεων που αναπτύσσονται μέσα στο εργατικό κίνημα. Ολόκληρο το συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκεται παγιδευμένο μέσα σε ένα οργανωτικό μονοπώλιο, την ΓΣΕΕ, μέσα στο πλαίσιο του οποίου κινούνται οι διαφορετικές πολιτικές και κατ' ουσία κομματικές στρατηγικές. Επιπλέον, το συνδικαλιστικό αυτό μονοπώλιο επιλέγει ένα κάθετο διαχωρισμό ανάμεσα σε εργαζόμενους του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, ο οποίος με τη σειρά του περιορίζει ακόμα περισσότερο την αλληλέγγυα λειτουργία του συνδικαλισμού μέσα στο εργατικό κίνημα. Στην πορεία, το συνδικαλιστικό αυτό μονοπώλιο πέρασε από τον στενό εναγκαλισμό με τα πολιτικά κόμματα στην βαθιά εξάρτηση από το Κράτος και τον θεσμικό ρόλο που του αποδίδεται μέσα στις λειτουργίες του. Μέσα από την παγίωση συνδικαλιστικών λειτουργιών που έχουν ευθέως να κάνουν με την ταξική συνεργασία και την συνδιαχείριση, έχουμε φθάσει στο σημείο που στην Ελλάδα ο συνδικαλισμός ασκείται μονοπωλιακά μέσα από τους μηχανισμούς του Κράτους. Αυτή η κυριαρχία του Κρατικού Συνδικαλισμού αποτελεί μια ιδιαιτερότητα της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, η οποία βρίσκει ιστορικό ανάλογα μόνο στη φασιστική Ιταλία της δεκαετίας του '30 και στον φρανικικό συνδικαλισμό του μεταπολέμου.

Η σχεδόν μονοπωλιακή κυριαρχία του κρατικού συνδικαλισμού, δημιούργησε αρκετές φυγόκεντρες τάσεις μέσα στο αντικαπιταλιστικό κίνημα. Ωστόσο, ελάχιστα ή καθόλου στράφηκαν αυτές στη δυνατότητα συγκρότησης διαφορετικών συνδικαλιστικών δομών μέσα στους χώρους εργασίας. Η ηγεμονία της πολιτικής επί της οικονομικής οργάνωσης, που αποτελεί επίμονη σταθερά στην Ελλάδα, βρήκε στο αντικαπιταλιστικό κίνημα μια σχεδόν παραληρηματική έκφραση που είχε ως απόληξη τον κωμικό πολιτικό υπερπληθωρισμό που παρατηρείται σήμερα την Αριστερά και τον αναρχικό χώρο. Πλήθος οργανώσεων και συλλογικοτήτων, συχνά χωρίς την παραμικρή παρέμβαση στους χώρους εργασίας, συνωστίζεται στον αντικαπιταλιστικό χώρο, προτείνοντας η καθεμία ένα διαφορετικό επαναστατικό σχέδιο το οποίο κατά κανόνα αναπτύσσεται έξω από την κοινωνία την οποία καλεί με τη σειρά της να βγει από τον εαυτό της και να προσχωρήσει σε αυτό. Όπως είναι εύλογο, σε αυτό το πλαίσιο καλλιεργήθηκε ένα πλήθος αντι-συνδικαλιστικών αντιλήψεων οι οποίες στην πορεία εξελίχθηκαν σε ανοιχτά διαταξικές αντιλήψεις και απόψεις που αμφισβητούν τον κεντρικό χαρακτήρα της ταξικής πάλης στον κοινωνικό ανταγωνισμό μέσα στον Καπιταλισμό. Σε αρκετές περιπτώσεις οι αντιλήψεις αυτές χρησιμοποίησαν το σύνολο της λογικής του φιλελεύθερου μεταμοντερνισμού, φτιασιδώνοντάς την απλά με ριζοσπαστικές δράσεις ή αναφορές. Στην Ελλάδα η παρουσία αυτών των ρευμάτων είναι δυσανάλογα μεγάλη με την κοινωνική τους σημασία και αυτό αποτελεί μια εγγενή αδυναμία του αντικαπιταλιστικού κινήματος, η οποία εκφράζεται τόσο στη δράση του όσο και στις δομές και τη λειτουργία του.

Για εμάς, η υπέρβαση αυτής της αδυναμίας περνάει μέσα από την οργανωμένη συγκρότηση των δύο ρευμάτων που αποτελούν τη φυσική αντικαπιταλιστική οργάνωση των εργαζομένων μέσα στους χώρους δουλειάς με κατεύθυνση ολόκληρη την κοινωνία: του επαναστατικού συνδικαλισμού και του αναρχοσυνδικαλισμού. Αυτός είναι ο λόγος, που εργαζόμενοι με διαφορετική πολιτική καταγωγή και προερχόμενοι από ξεχωριστούς επαγγελματικούς χώρους, προχωράμε στην ίδρυση μιας τέτοιας οργανωμένης κίνησης. Η κίνηση αυτή είναι η ΑΝΑΡΧΟΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ – ΡΟΣΙΝΑΝΤΕ.

2. ΑΝΑΡΧΟΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ: ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ

Σχετικά με την ίδια τη σημασία του αναρχοσυνδικαλισμού εξακολουθούν να επιβιώνουν μια σειρά από παρανοήσεις, στερεότυπα και παρερμηνείες. Ειδικότερα στην Ελλάδα, όπου η ιστορική παράδοση του αναρχοσυνδικαλισμού και του επαναστατικού συνδικαλισμού είναι μικρή, οι παρανοήσεις αυτές πολλαπλασιάζονται καταλήγοντας τελικά σε μια πλήρη διαστρέβλωση του ρεύματος, των θέσεων και των αντιλήψεών του. Για κάποιους ο αναρχοσυνδικαλισμός είναι το ρεύμα που έδρασε στην Ισπανική Επανάσταση -έτσι ώστε κάθε τι που συνέβη στην Ισπανία από το ελευθεριακό κίνημα να χρεώνεται σε κάποια τάχα αναρχοσυνδικαλιστική αντίληψη- για άλλους είναι το αποτέλεσμα που παράγεται όταν οι «αναρχικοί ασχολούνται με τον συνδικαλισμό», ενώ δεν λείπουν και πιο γκροτέσκες εκδοχές: διευθυντής μεγάλης ελληνικής εφημερίδας μιλούσε πρόσφατα για την «άνθηση του αναρχοσυνδικαλισμού», αναφερόμενος κυρίως σε αντι-συνδικαλιστικές δράσεις που αναπτύσσονταν στους εργασιακούς χώρους, ενώ λίγο αργότερα η υπουργός Γεωργίας αποκαλούσε «αναρχοσυνδικαλισμό» την δράση των παραγωγών καπνού, μπερδεύοντάς τον πιθανότατα με τον αγροτοσυνδικαλισμό.

Στη διαδικασία συγκρότησης του αναρχοσυνδικαλιστικού ρεύματος με οργανωμένο τρόπο είναι σημαντικό να γίνουν οι απαραίτητες διευκρινήσεις, σχετικά με το τι είναι και τι δεν είναι από όλα όσα (δεν ) τίθενται σε αυτή τη συζήτηση ο αναρχοσυνδικαλισμός.

2.1 Η αναγνώριση της προτεραιότητας του οικονομικού αγώνα και της οικονομικής οργάνωσης της τάξης

Οι αναρχοσυνδικαλιστές υποστηρίζουμε ότι στη βάση της καπιταλιστικής κοινωνίας, η εκμετάλλευση και η καταπίεση είναι πάντα οικονομική. Στην πραγματικότητα βασίζονται στην κυριαρχία του Κεφαλαίου πάνω στην Εργασία, η οποία είναι καθολική και σε όλον τον πλανήτη. Η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων πάνω στη Γη παράγουν τον πλούτο της με την χειρωνακτική και την πνευματική εργασία τους, την ίδια στιγμή που μία πολύ μικρή μειονότητα τον συγκεντρώνει, τον νέμεται, τον διανέμει και τον ελέγχει. Οι πρώτοι, που αποτελούν τον κόσμο της Εργασίας, δεν είναι στην πραγματικότητα τίποτα παραπάνω από σκλάβοι με μισθό, εξαναγκασμένοι. Είναι μία τάξη υπό κατοχή.

Από την οικονομική κυριαρχία του Κεφαλαίου επί της Εργασίας πηγάζει και κάθε άλλη κυριαρχία και εκμετάλλευση μέσα στον Καπιταλισμό. Η κρατική κυριαρχία, η οποία υπάρχει για να προστατεύει και να αναπαράγει την οικονομική κατοχή. Η κυριαρχία πάνω στο περιβάλλον που απειλεί να τινάξει τον πλανήτη στον αέρα. Η φαλλοκρατική, η ρατσιστική και η εθνικιστική κυριαρχία, οι οποίες γεννήθηκαν με εντελώς οικονομικά κριτήρια και αν και αυτονομήθηκαν στην πορεία, εξακολουθούν να υπηρετούν συγκεκριμένες πτυχές της οικονομικής κυριαρχίας. Η πολιτιστική, πολιτισμική και πνευματική κυριαρχία, όπως και η θρησκευτική, που στοχεύουν στην ενσωμάτωση των καταπιεζόμενων στην κοινωνία της οικονομικής κυριαρχίας.

Για όλους αυτούς τους λόγους, η κύρια πάλη του κόσμου της Εργασίας μέσα στον καπιταλισμό είναι η οικονομική πάλη και η ανώτερη μορφή οργάνωσή του είναι η οικονομική οργάνωση και μάλιστα αυτή που συντελείται μέσα στους ίδιους τους χώρους που συντελείται η εκμετάλλευση: τους χώρους της δουλειάς. Ανώτερη μορφή οργάνωσης της εργατικής τάξης επομένως, είναι το συνδικάτο.

Ο αναρχοσυνδικαλισμός καθόλου δεν υποτιμά την ανάγκη να υπάρξει συντονισμένη δράση απέναντι σε κάθε άλλη μορφή κυριαρχίας και καταπίεσης μέσα στον καπιταλισμό. Την αντιλαμβάνεται ωστόσο ως τμήμα του αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση που συντελείται μόνο μέσα από την οικονομική απελευθέρωση.

2.2 Ένας άλλος τρόπος για να κάνουμε συνδικαλισμό

Ο συνδικαλισμός από την συγκρότησή του ως κίνημα της εργατικής τάξης και μέχρι σήμερα παραμένει η μαζικότερη μορφή οργάνωσης του κόσμου της Εργασίας. Η συνθήκη αυτή δεν αναιρέθηκε ποτέ, ανεξάρτητα εάν ήταν ο συνδικαλισμός ή η πολιτική που ηγεμόνευε μέσα στο εργατικό κίνημα.. Αυτό που άλλαξε ωστόσο, στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα ήταν ο χαρακτήρας των συνδικαλιστικών οργανώσεων και της δράσης του. Ενσωματωμένα στο «κοινωνικό συμβόλαιο» που πρότεινε ο καπιταλισμός, υποταγμένα στην κυριαρχία της πολιτικής –όπως επέβαλε η σοβιετική πολιτική-, συρρικνωμένα από την ήττα του των προπολεμικών επαναστατικών τους σχεδίων, τα συνδικάτα απώλεσαν συν τω χρόνω τη βασική λειτουργία για την οποία δημιουργήθηκαν και ήταν η οργάνωση της εργατικής αλληλεγγύης σε διεπαγγελματική βάση και η συγκρότηση εργατικών δομών έτοιμων να αποτελέσουν την εναλλακτική λύση στην κοινωνία του Κεφαλαίου. Σε όλη την Ευρώπη, μετατράπηκαν –άλλοτε λιγότερο άλλοτε περισσότερο- σε μηχανισμούς συνδιαχείρισης, προορισμένων να υπερασπίζονται υποτυπώδη δικαιώματα συχνά σε συντεχνιακή ή στενά κλαδική βάση.

Ο αναρχοσυνδικαλισμός διεκδικεί την επιστροφή του συνδικαλισμού στις επαναστατικές του ρίζες. Αποτελεί ένα κίνημα το οποίο ουδέποτε υποτιμά την καθημερινή δράση στους χώρους δουλειάς, ακόμα και για το μικρότερο δικαίωμα, αλλά και ουδέποτε την αποκόπτει από την ανάγκη για διαρκή επέκταση της εργατικής αλληλεγγύης και την ανάγκη για τον επαναστατικό κοινωνικό μετασχηματισμό και την κατάργηση των τάξεων.

Ταυτόχρονα, ο αναρχοσυνδικαλισμός δεν αναφέρεται ούτε σε στενά επαγγελματικά δικαιώματα, ούτε ακόμα στα δικαιώματα όσων «εργάζονται». Πολύ πέρα από τη μηχανική –και τελικά διόλου ταξική- αντίληψη σχετικά με το τι αποτελεί την εργατική τάξη, ο αναρχοσυνδικαλισμός παρεμβαίνει συνολικά στη σχέση Κεφαλαίου και Εργασίας μέσα στην κοινωνία και φιλοδοξεί να οργανώσει σε επαναστατική βάση όσους αναφέρονται στην Εργασία και υπόκεινται στην οικονομική κατοχή του Κεφαλαίου. Τέτοιοι μπορεί να είναι όσοι καταφέρνουν να πουλήσουν την εργατική τους δύναμη και δουλεύουν αλλά και όσοι παροδικά ή μόνιμα αδυνατούν να την πουλήσουν και είναι άνεργοι. Επίσης, όσοι εξαρτούν την επιβίωσή τους από την πώληση της εργατικής δύναμης των οικείων τους ή «εκπαιδεύονται» για την παραγωγή (νέοι, φοιτητές, σπουδαστές, μαθητές), αλλά και οι απόμαχοι της Εργασίας.

Αντιλαμβανόμενος την οικονομική πάλη στον καπιταλισμό ως κεντρική και τις οικονομικές οργανώσεις της εργατικής τάξης ως τις ανώτερες εργατικές οργανώσεις, ο αναρχοσυνδικαλισμός δεν παραιτείται από το δικαίωμα της παρέμβασης σε καμία άλλη πτυχή της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Παλεύει για την οργάνωση του αντιρατσιστικού και του αντιεθνικιστικού αγώνα, συγκροτεί φεμινιστικές κινήσεις και κινήσεις ενάντια στην ομοφοβία, συμμετέχει στους οικολογικούς αγώνες, επιχειρώντας πάντα να αναδείξει την ταξική διάσταση των αγώνων αυτών και να εμποδίσει τη μετατροπή τους σε αποκομμένες κοινωνιακές νησίδες.

2.3 Ένα σχέδιο οργάνωσης για την κοινωνία

Ο αναρχοσυνδικαλισμός υποστηρίζει ότι το συνδικάτο οφείλει να είναι το πρόπλασμα και ο πυρήνας της νέας κοινωνίας. Για το λόγο αυτό «δανείζεται» από αυτήν τις δομές, την λειτουργία, την οργάνωση και τις κοινωνικές σχέσεις.

Πεπεισμένοι ότι οποιαδήποτε καθετοποιημένη δομή αναπαράγει κάθετες ιεραρχίες μέσα στην κοινωνία, οι αναρχοσυνδικαλιστές επιλέγουμε την οριζόντια οργάνωση της ομοσπονδίας. Ταυτόχρονα, αναφερόμενοι σε μια κοινωνία ουσιαστικής υπευθυνότητας, απορρίπτουμε την απουσία δομών και λειτουργούμε με βάση την αρχή της άμεσης δημοκρατίας, μέσα σε ένα πλαίσιο ισοτιμίας στα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις.

Η αναρχοσυνδικαλιστική οργάνωση φιλοδοξεί επίσης να καταστεί η εναλλακτική οργάνωση του κόσμου της Εργασίας σε όλα τα επίπεδα, για αυτό παλεύει για τη δημιουργία από σήμερα κιόλας εναλλακτικών εσωτερικών δομών, στα πεδία του πολιτισμού, της εκπαίδευσης, της αυτό-μόρφωσης, των κοινωνικών σχέσεων, της κοινωνικής αλληλεγγύης, της περίθαλψης κ.ά., με στόχο αυτές οι δομές να αντικαταστήσουν ομαλά τις κεφαλαιοκρατικές και κρατικές δομές του καπιταλισμού μετά το ξεπέρασμά του. .

2.4 Ένα εργαλείο για την σοσιαλιστική αυτοδιαχείριση και τον κομμουνισμό

Διακηρυγμένος στόχος του αναρχοσυνδικαλισμού είναι ο κοινωνικός μετασχηματισμός και το πέρασμα στην κοινωνία της εργατικής αυτοδιαχείρισης και τελικά στον κομμουνισμό. Το αναρχοσυνδικαλιστικό συνδικάτο αποτελεί εργαλείο για αυτό και έχει ως τελικό μέσο την Γενική Επαναστατική Απεργία.

Ωστόσο, ο επαναστατικός κοινωνικός μετασχηματισμός δεν είναι για τον αναρχοσυνδικαλισμό ένας στόχος που παραπέμπεται στο απώτερο μέλλον. Αντίθετα, η καθημερινή αναρχοσυνδικαλιστική δράση κατευθύνεται προς την διαρκή αλλαγή των δομών και την προετοιμασία της νέας κοινωνίας. Οι διεκδικήσεις στους καθημερινούς αγώνες αφορούν τόσο την επίλυση άμεσων προβλημάτων του κόσμου της Εργασίας και την βελτίωση των υλικών συνθηκών της ζωής του όσο όμως και την αποδόμηση της καπιταλιστικής λογικής.

Το ίδιο το συνδικάτο γίνεται ο φορέας και ο οργανωτής της κοινωνικής αλλαγής, μετατρέποντας την ομοσπονδία του σε ομοσπονδία όλων των παραγωγών και τελικά ομοσπονδία των ανθρώπων.

Στη σημερινή κοινωνία, το σύνθημά μας είναι: ενάντια στον ανταγωνισμό, η αλληλεγγύη !

Για την αυριανή κοινωνία, το σύνθημά μας είναι: για την ελευθερία του καθενός και την ισότητα όλων !

3. Η ΔΟΜΗ ΚΑΙ Η ΔΡΑΣΗ ΜΑΣ ΣΤΙΣ ΔΕΔΟΜΕΝΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ

Η ΑΝΑΡΧΟΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ – ΡΟΣΙΝΑΝΤΕ εντάσσεται στην αναρχοσυνδικαλιστική παράδοση, αποδέχεται τις αξίες, τις αρχές και τις μεθόδους της και οι στόχοι της ταυτίζονται με τους στόχους του αναρχοσυνδικαλισμού. Ως εκ τούτου στόχος της είναι η συγκρότηση ξεχωριστής αναρχοσυνδικαλιστικής συνομοσπονδίας με συνδικάτα σε κάθε χώρο δουλειάς και δια αυτής ο επαναστατικός μετασχηματισμός της κοινωνίας, η εργατική αυτοδιαχείριση και ο κομμουνισμός. Οι πραγματικές συνθήκες όμως μέσα στο εργατικό κίνημα και η επιρροή του αναρχοσυνδικαλιστικού ρεύματος μέσα σε αυτό επιβάλλουν ένα πλαίσιο λειτουργίας που να υπηρετεί αυτό το στόχο και να μην υπονοεί τη συγκρότηση του έξω από την ίδια την κοινωνική κίνηση. Για τούτο, σε αυτή τη φάση, η οργανωτική λειτουργία και η δράση του προσαρμόζονται στις δεδομένες συνθήκες χωρίς να βγαίνουν από τις διακηρύξεις και τις αρχές μας.

3.1 Συνδικαλιστική οργάνωση μελών

Η ΑΝΑΡΧΟΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ – ΡΟΣΙΝΑΝΤΕ δεν είναι συνδικάτο. Αποτελεί συνδικαλιστική οργάνωση μελών με δημόσια λειτουργία στους χώρους εργασίας τους και τα συνδικάτα που δραστηριοποιούνται σε αυτούς. Τα μέλη του προπαγανδίζουν τις αρχές του αναρχοσυνδικαλισμού και του επαναστατικού συνδικαλισμού και αναπτύσουν δράση σε αυτό το πλαίσιο. Μέσα στα σωματεία αναπτύσσουν και συμμετέχουν σε συνδικαλιστικές κινήσεις, είτε αυτόνομα είτε σε συμμαχία με άλλες ταξικές και αντικαπιταλιστικές δυνάμεις και εργαζόμενους. Κριτήριο των συμμαχιών μας στους χώρους δουλειάς δεν είναι η στενή ιδεολογική συγγένεια, αλλά η συγγένεια στη δράση και η ταξική διάσταση της παρέμβασης στους χώρους δουλειάς και τα σωματεία.

Ως συνδικαλιστική οργάνωση, η ΑΝΑΡΧΟΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ – ΡΟΣΙΝΑΝΤΕ επιλέγει την εσωτερική δομή και λειτουργία ενός συνδικάτου, στην προοπτική δημιουργίας του. Επομένως συγκροτεί κλαδικές, τοπικές και θεματικές οργανώσεις. Οι κλαδικές οργανώσεις του δεν συγκροτούνται σε στενά επαγγελματική βάση, αλλά επιχειρούν να ενώσουν εργαζόμενους από όλη την πυραμίδα της παραγωγής, σπάζοντας στην πράξη την καθετοποίησή της που προτείνει ο καπιταλισμός και αποδέχονται ασμένως τα γραφειοκρατικά συνδικάτα. Σε αυτές συμμετέχουν επίσης άνεργοι ή εκπαιδευόμενοι μελλοντικοί εργαζόμενοι. Οι κλαδικές οργανώσεις δεν περιορίζονται στη συμμετοχή σε αγώνες του κλάδου, αλλά προχωράνε στην επεξεργασία αντιλήψεων για την παραγωγική ή την επιστημονική εξέλιξη του κλάδου και την κοινωνικοποίηση του χαρακτήρα του. Οι τοπικές οργανώσεις συγκροτούνται στη βάση μιας πόλης ή μιας περιοχής και παρεμβαίνουν σε κάθε ζήτημα του ταξικού ανταγωνισμού που αναπτύσσεται κατά περιοχή. Οι θεματικές οργανώσεις, παρεμβαίνουν σε περιφερειακά ή ειδικά ζητήματα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, αναδεικνύουν τον ταξικό χαρακτήρα τους και παλεύουν για τη σύνδεσή τους με την οικονομική πάλη και τον επαναστατικό κοινωνικό μετασχηματισμό. Σε κάθε μία από αυτές τις περιπτώσεις, η δράση των μελών της ΑΝΑΡΧΟΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ – ΡΟΣΙΝΑΝΤΕ δεν έχει μελλοντολογικό ή χιλιαστικό χαρακτήρα, αλλά στοχεύει στην άμεση βελτίωση, ακόμα και τη μικρότερη, των υλικών όρων της ζωής των εργαζομένων.

3.2 Πάλη για το σπάσιμο του συνδικαλιστικού μονοπωλίου

Εκτιμώντας τον μονοπωλιακό χαρακτήρα του κρατικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού στην Ελλάδα ως βασικό εμπόδιο για την ταξική πάλη, η ΑΝΑΡΧΟΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ – ΡΟΣΙΝΑΝΤΕ, παλεύει για το ξεπέρασμά του και τη συγκρότητηση μιας εναλλακτικής συνδικαλιστικής συνομοσπονδίας με αναφορά τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, σε ταξική και αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Κάθε έκκληση για την «οργανωτική ενότητα» του εργατικού και του συνδικαλιστικού κινήματος μέσα από τη ΓΣΕΕ, είναι για εμάς στην πραγματικότητα έκκληση για την διατήρηση της ουσιαστικής και πολυδιάστατης διάσπασης της εργατικής τάξης, για την οποία η ΓΣΕΕ φέρει ακέραια ευθύνη. Όσοι υπερασπίζονται την οργανωτική ενότητα γύρω από την ΓΣΕΕ ως άμυνα στην επίθεση του Κεφαλαίου, αποδέχονται υποκριτικά τη διάσπαση των εργαζομένων σε δημόσιους και ιδιωτικούς, σε έχοντες και μη έχοντες δουλειά, σε παλιούς με ασφαλιστικά δικαιώματα και νέους χωρίς ασφαλιστικά δικαιώματα, αποδέχονται την ύπαρξη εργοδοτικών σωματείων – σφραγίδων που εμποδίζουν και καταστέλλουν τη δράση ταξικών σωματείων.

Η ΑΝΑΡΧΟΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ – ΡΟΣΙΝΑΝΤΕ θεωρεί την ΓΣΕΕ ανοιχτά εχθρικό μηχανισμό και την ΑΔΕΔΥ και το ΠΑΜΕ ανεπαρκείς οργανώσεις που δεν έχουν ούτε την πρόθεση ούτε τη δυνατότητα να συγκρουστούν με τον κρατικό και τον εργοδοτικό συνδικαλισμό. Τα μέλη μας συμμετέχουν στα σωματεία στους χώρους δουλειάς, αλλά κάνουν δημόσια και καθαρή τη θέση τους για την ανάγκη ρήξης με τη ΓΣΕΕ και τη συγκρότητηση διακριτών συνικαλιστικών δομών έξω από αυτήν.

Στο πλαίσιο αυτό, η ΑΝΑΡΧΟΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ – ΡΟΣΙΝΑΝΤΕ συγκροτεί μόνιμες εργατικές κινήσεις διαλόγου και κοινής δράσης και παλεύει για τη δημιουργία εργασιακών και απεργιακών επιτροπών ανεξάρτητων από τα θεσμικά όργανα σε κάθε χώρο δουλειάς.

3.3 Συγκρότηση ενός προγράμματος άμεσων διεκδικήσεων

Η καθημερινή συνδικαλιστική δράση για κάθε ζήτημα που προκύπτει στους χώρους εργασίας, καλύπτεται από ένα πρόγραμμα άμεσων διεκδικήσεων για το σύνολο της τάξης. Στη σημερινή περίοδο αυτό έχει να κάνει με την πάλη ενάντια στις απολύσεις, την αναδιανομή του εισοδήματος προς όφελος των εργαζομένων μέσα από πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς και τον περιορισμό του χρόνου εργασίας σύμφωνα με τις ανάγκες των εργαζομένων και της κοινωνίας και όχι του εκβιασμού της ανεργίας που θέτει το Κεφάλαιο.

Παράλληλα, μέσα στα συνδικάτα παλεύουμε για τη συγκρότηση κινήσεων που θα εναντιώνονται ανοιχτά στις οργανώσεις και τους μηχανισμούς του Κεφαλαίου. Επειδή η εργατική τάξη είναι ικανή να παράγει πολιτική για τον εαυτό της, δεν εκχωρούμε σε κανέναν εκτός από τα συνδικάτα το προνόμιο να διεξάγει τον αγώνα ενάντια στην πολιτική του ελληνικού Κράτους, την Ευρωπαϊκή Ένωση ή το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Θεωρούμε τους μηχανισμούς αυτούς εχθρικούς προς την Εργασία και οργανώνουμε την πάλη εναντίον τους μέσα σε κάθε χώρο δουλειάς.

3.4 Παρέμβαση σε κάθε πτυχή του κοινωνικού κινήματος

Η ΑΝΑΡΧΟΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ – ΡΟΣΙΝΑΝΤΕ συμμετέχει σε κάθε πτυχή του κοινωνικού κινήματος, συμπεριλαμβανομένου του φοιτητικού, του αντικατασταλτικού, του κινήματος για το περιβάλλον και των κινημάτων ενάντια στον εθνικισμό, τον πόλεμο και κάθε μορφής φυλετικό ή κοινωνικό ρατσισμό, συγκροτώντας κατά περίπτωση και ανάλογες θεματικές οργανώσεις. Δεν θεωρούμε κανένα από αυτά τα κινήματα αποκομμένο απο την ταξική πάλη και στο πλαίσιό τους, πλάι στον όποιο ανθρωπιστικό χαρακτήρα, παλεύουμε για την ανάδειξη των συμφερόντων της Εργασίας. Για τον ίδιο λόγο, παλεύουμε και για την συγκρότηση ανάλογων κινήσεων μέσα στους χώρους εργασίας και τα συνδικάτα.

3.5 Συμμετοχή στις διεθνείς διαδικασίες του αναρχοσυνδικαλιστικού κινήματος

Η ΑΝΑΡΧΟΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ – ΡΟΣΙΝΑΝΤΕ είναι οργάνωση διεθνιστική και αντιλαμβάνεται την κοινότητα των εργατικών συμφερόντων ως παγκόσμιο και όχι εθνικό ζήτημα. Για τον λόγο αυτό αναπτύσσει σχέσεις συνεργασίας και συντροφικότητας με αναρχοσυνδικαλιστικές συνομοσπονδίες, οργανώσεις και κινήσεις σε όλον τον κόσμο. Εκτιμάμε ως πολύ θετική την διαδικασία επαναμαζικοποίησης του αναρχοσυνδικαλιστικού κινήματος στην Ευρώπη μέσα στην τελευταία 10ετία και αγωνιζόμαστε με τις δυνάμεις μας για την ανανέωσή του χωρίς γραφειοκρατικοποίηση. Στο πλαίσιο αυτό εκτιμούνται οι διεθνείς επαφές μας και οι τυχόν συμμετοχές μας σε διεθνείς αναρχοσυνδικαλιστικές οργανώσεις και πρωτοβουλίες.

ΛΑ ΛΑ ΛΑ ΛΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!!!!

Έλα πάρε με - Γιάννης Χαρούλης

Έλα πάρε με
μες στο βυθό σου να βρεθώ
ν'αγαπηθώ να λυτρωθώ
Έλα πάρε με
στα γαλανά σου τα νερά
δώσε στα όνειρα φτερά.

Έλα πάρε με
σ' άλλα ταξίδια μακρινά
στου δειλινού τα μενεξιά
Έλα πάρε με
δώσε μου αίμα και μιλιά
σε χρυσαφένια ακρογιαλιά.

Έλα πάρε με
εκεί που το κορμί λυγάει
εκεί που το κορμί γελάει
Έλα πάρε με
και θεϊκός μου γίνε στίχος
που τον χορεύει ο ρυθμός
κι ο ψάλτης ήχος.

Για τον κο Λοΐζο...

Εαν ζούσε ο κος Λοΐζος σήμερα θα έκλεινε τα 73. Μου φαινόταν πάντα ήρεμη δύναμη. Ανθρωπος που έζησε την φτώχεια, τις μετακομίσεις την στέρηση. Ταλέντο. Δεν θα μιλήσω φυσικά εγώ Αναγνώστη μου. Θα βάλω ένα τραγουδι του, που αγαπάμε, να μιλήσει...


Όλα σε θυμίζουν,
απλά κι αγαπημένα,
πράγματα δικά σου, καθημερινά
σαν να περιμένουν κι αυτά μαζί μ’ εμένα
νά ’ρθεις κι ας χαράξει για στερνή φορά.

Όλη μας η αγάπη την κάμαρα γεμίζει
σαν ένα τραγούδι που λέγαμε κι οι δυο,
πρόσωπα και λόγια και τ’ όνειρο που τρίζει,
σαν θα ξημερώσει τι θα ’ν’ αληθινό.

Όλα σε θυμίζουν,
απλά κι αγαπημένα,
πράγματα δικά σου, καθημερινά.

Όλα σε θυμίζουν,
κι οι πιο καλοί μας φίλοι.
Άλλος στην ταβέρνα, άλλος σινεμά.
Μόνη μου διαβάζω το γράμμα που ’χες στείλει
πριν να φιληθούμε πρώτη μας φορά.

Όλη μας η αγάπη την κάμαρα γεμίζει
σαν ένα τραγούδι που λέγαμε κι οι δυο,
πρόσωπα και λόγια και τ’ όνειρο που τρίζει,
σαν θα ξημερώσει τι θα ’ν’ αληθινό.

Όλα σε θυμίζουν,
απλά κι αγαπημένα,
πράγματα δικά σου, καθημερινά.





Για τον κο Μάνο και για τον κο Μιχάλη...Πλησιάζουν οι ημέρες :(

το Νταμαζάκι λύσσαξε στους μπάτσους να τα χώνει...

Γεια σου , αναγνώστη μου προεκλογικέ! Μήπως ξέρεις σε ποια εκλογική περιφέρεια κατεβαίνει η Κουτσή Μαρία υποψηφια? Ρωτησα και τους φίλους στο fb , αλλά κανεις δεν ήξερε...
ΜΠΑΤΣΩΝ, ΓΟΥΡΟΥΝΙΩΝ , ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ, η συνέχεια... 
-Σήμερα στην εργασία μου εξυπηρετησα ένα  μπατσονι...
-Εβαψε τα νύχια της, βρωμάει ακετόνη...
-ένα το χελιδόνι....
-το σαξόφωνο του Κατσαρού, τον Κακλαμάνη εμψυχώνει...
-Μην ψηφίσετε τον Ομέρ Πριόνη...
-Ο εργάτης παράγει, το αφεντικό καταναλώνει...
-πάει ο υπολογιστής, κάηκε η οθόνη...
-θα σου κάνω τον κιμά με το μακαρόνι...
-με τυρί γέμισε το κανελόνι...
-δεν είσαι το μικρό μου πόνι...
-χάμου τόση σκόνη...
-ετσι το χάσαμε εμεις  του τρένου το βαγόνι...
-ο Ψαριανός του Berde κακιώνει...
...ΜΠΑΤΣΟΙ, ΓΟΥΡΟΥΙΑ, ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ!!!!!!!!!!!!

For my sister Filiz/ablam, Filiz için

Μέχρι να γνωρίσω την Filiz, αναγνώστη μου, δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να συμπαθήσω τόσο ένα άτομο από μακριά. Ότι τελικά υπάρχουν άνθρωποι, που είναι μακριά μας, αλλά με τους οποίους έχουμε τόσα κοινά που είναι τόσο οικείοι μας. Έτσι έγινε και με την Filiz.
Από τις ταινίες και τα τραγούδια και τα πιστεύω(αν και η Filiz είναι πιο αγριόγατα από εμένα)και τα γενέθλια και όοοολα γίναμε φίλες και αδερφές. Γιατί με ξέρει καλά και την ξέρω καλά. 
Είναι ένα μικρό παιδί σε κορμί ενήλικα. Ευαίσθητη, χωρίς όρια, αληθινή, αγαπά δυνατά και φοβάμαι ότι αντιπαθεί βαθιά.
Η Filiz  γεννήθηκε με το ταμπεραμέντο της Μεσογείου και το ελεύθερο πνευμα των Ινδιάνων, των νομάδων. Αν την δεις νομίζεις ότι είναι κύματα θάλασσας. 
Δεν σταματά καθόλου, την ενδιαφέρουν τα πάντα και γελά τόσο δυνατά. Σαν καταρράχτης. Νερό μου θυμίζει σε διάφορες μορφές.
Είπα να σου μιλήσω για εκείνη, για να το διαβάσει και να δει ότι την αγαπώ πολύ και ότι την σκέφτομαι.
Öpücük  Filiz, φιλάκια αναγνώστη μου!

Αναγνώστη μου, ψήνεσαι για συναυλιούλα?

Συναυλία ενάντια στις απολύσεις και την ανεργία
Αθήνα, Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010, 17:00

Στα	Προπύλαια

Όχι στις απολύσεις και την ανεργία

Συναυλία διαμαρτυρίας

Τρίτη 19 Οκτώβρη 5:00μμ Προπύλαια

Αέρα Πατέρα
Δημήτρης Πουλικάκος
Ελελεύ
Έρωτες πολεμιστές
Πάνος Μουζουράκης
Σπυριδούλα
Τέχνη εν κινήσει
Υπόγεια Ρεύματα
Big fat lips
Illegal Operation
New mind
Pink tank project


Αγώνας μέχρι τη νίκη ενάντια στο μέτωπο εργοδοσίας, κυβέρνησης, ΕΕ και ΔΝΤ

- Γενική Συνέλευση Εργαζόμενων στα Ελληνικά Γράμματα
- Επιτροπή Αλληλεγγύης στον αγώνα των εργαζομένων στα “ελληνικά γράμματα”
- Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής
- Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα

πηγή:Indymedia

Δεν είναι από τις συναυλίες αναγνώστη μου, που θα πας για να περάσεις καλά!!! Έχει νόημα, έχει χρ'ωμα και πρέπει να την στηρίξουμε!!!! Γι' αυτό έλα να πάμε στα Προπύλαια κατα τις 17,30, Φερε τσιγάρα, μπύρες και την αντίδραση σου. ΝΙΣΑΦΙ ΠΙΑΑΑΑ!!!!!

Λαλαλα pt...who cares?

Σ΄έχω βρει και σε χάνω- Νατάσα Μποφίλιου

Σ΄έχω βρει και σε χάνω
δανεική παρουσία
έχω τόσα να κάνω
και δεν έχουν ουσία

όπου είσαι πηγαίνω
δίχως λόγο να πάω
με τους φίλους σου βγαίνω
επαφή να κρατάω

Κάποιες μέρες ακούω
στη σιωπή τη φωνή σου
πάνε μέρες που λείπεις
κι είμαι ακόμα μαζί σου

σε ρωτάω τι έχεις
και σου λέω καλημέρα
σ΄αγαπάω μην τρέχεις
είσ΄ακόμα εδώ πέρα

Προσπαθώ να ξεχάσω
όμως κάτι συμβαίνει
ό,τι όμορφο πιάσω
να το δεις περιμένει

Σ΄ έχω βρει και σε χάνω
Σ΄έχω βρει...
Και σε χάνω...

Σ΄έχω βρει και σε χάνω
σταθερή μου αξία
η ζωή μου σε τάξη
κι η καρδιά σ΄αταξία

Έχεις γίνει συνήθεια
και το μόνιμο θέμα
σου δανείζω αλήθεια
να πληρώνεις το ψέμα

Κάποιες νύχτες στους δρόμους
σε τρακάρω τυχαία
είν΄αμάξια οι μόνοι
και οι σχέσεις τροχαία

στα παλιά μας τα στέκια
όπως πάντα συχνάζω
είχα πει πως θ΄αλλάξω
κι όσο αλλάζω σου μοιάζω

Σ΄έχω βρει και σε χάνω
Σ΄έχω βρει...
Και σε χάνω...
Σ΄έχω βρει και σε χάνω

Περί γατών και άλλων δαιμονίων...

Καλησπέρα Αναγνώστη μου χαλκέντερε και ΔΝΤόπληκτε. Τι κάνεις?
ξεκινώ με ενα θέμα βαρυ-ασήμαντο και προσωπικό. Θυμάσαι, αναγνώστη μου τον Ερμάκο μου, τον πούθυκατ. Τον ψιψίνο που με αγάπησε, που με κοιταζε ερωτευμένα, που ήμουν η μαμά του. Μέχρι που ερωτευτηκε μια τσαχπινα γάτα του δρόμου. πάλεψε για χάρη της, πληγώθηκε. Ήταν ο ερμάκος στην είσοδο της πολυκατοικίας και η αγαπημένη του απ' έξω και κοιτάζονταν ερωτευμένα.
Μεχρι την αποφράδα εκείνη ημέρα της 30ης Ιουνίου του 2009, που μετακόμιζα από εκείνο το σπίτι. Ο Ερμάκος μου έφυγε από κοντά μου. Πόσα πρωινά πέρασα να τον ψάχνω, αλλά εκείνος άφαντος. Τι κλάμα έχω ρίξει δεν λέγεται. Ο Ερμάκος μου ήταν παραπάνω από ένας γατούλης για εμένα. Ήταν το παιδί μου, ο εξομολογος μου. και άλλα πολλά. Το 2009 έχασα πολλά πράγματα αναγνώστη μου. Και ένα από αυτά που θα πάρω πίσω θα είναι ένας γάτος (στειρωμένος αυτή την φορά) τον Ερμάκο νο2.
Και είναι το μοναδικό που θα πάρω πίσω, τώρα που το ξανασκέφτομαι. Αλλα αυτή είναι η καριόλα η ζωή. Γυρίζει  σαν μύλος ελαιοτριβίου, σε ισοπεδώνει, σου βγάζει το λάδι και σου χαρίζει χαρές για να ξεχνάς τον πόνο σου.
Είδα που λες το Σάββατο στην Βαλτετσίου μια γατοοικογένεια κούκλα. Και ένα μωρό το ερωτεύτηκα και θέλω να το υιοθετήσω σαν συγκάτοικο. ήταν ένας γκρίζος τιγράκος με κάτι μάτια μελαγχολικά...Ένας κούκλος μια ζωγραφιά. Σαν το γατάκι στην φωτογραφία
Θα σου πω όταν έχω νέα...
Το δεύτερο θεμα είναι η εμπνευση που ξαναήρθε. Σχεδιάζω να ξαναπάρω τους δρόμους και τα στενά, να φωτογραφίζω το κλεινόν άστυ. θα μαθεις νέα στα προσεχώς.
Σε αφήνω με το θέμα της "Ε"  σχετικά με την κατάντια των ερλλήνων και το ταξίδι στο παρελθόν που μας έκανε το ΜΠΑΤΣΟΚ...Που να μαραθεί το πουλί σε όσους το ψηφισαν και θα το ξαναψηφίσουν. Γιατί η Κ.Ο του ΜΠΑΤΣΟΚ ειναι ευνουχισμένα σκυλάκια της τρόικας.
http://www.enet.gr/?i=news.el.oikonomia&id=214614

Διάβασε και φρίξε, Αναγνώστη

Γατοφιλιά....

Λα λα λα λαααααα!!!!!!!!!!

Πως να σωπάσω?- Νίκος Ξυλούρης

Πώς να σωπάσω μέσα μου
την ομορφιά του κόσμου;
Ο ουρανός δικός μου
η θάλασσα στα μέτρα μου

Πώς να με κάνουν να τον δω
τον ήλιο μ'άλλα μάτια;
Στα ηλιοσκαλοπάτια
Μ' έμαθε η μάνα μου να ζω...

Στου βούρκου μέσα τα νερά
ποια γλώσσα μου μιλάνε
αυτοί που μου ζητάνε
να χαμηλώσω τα φτερά

Λα λα λα λαααααα!!!!!!!!!!

Ωχρα Σπειρόχαιτη- Μόνο σε εμένα

Εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που βλέπεις
εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που ξέρεις
Δεν είμαι μόνο αυτός που θα 'πρεπε να μάθεις

Κάθε επιφάνεια της σάρκας μου και κάπου τη χρωστάω
Αν σ' αγγίζω με την άκρη του δαχτύλου μου
σ' αγγίζουν εκατομμύρια άνθρωποι

Αν σου μιλήσει μια λέξη μου
Σου μιλάνε εκατομμύρια άνθρωποι
Αν σ' αγγίξω με την άκρη του δαχτύλου μου
σ' αγγίζουν εκατομμύρια άνθρωποι

Θ' αναγνωρίσεις άραγε τ' άλλα κορμιά που πλάθουν το δικό μου;
Θα βρεις τις πατησιές μου μέσα σε μυριάδες χνάρια;

Είμαι κι ό,τι έχω υπάρξει
Ό,τι έχω υπάρξει και πια δεν είμαι
Τα πεθαμένα μου κύτταρα, οι πεθαμένες μου πράξεις,
οι πεθαμένες σκέψεις μου

Γυρνάν τα βράδια να ξεδιψάσουνε το αίμα μου
Γυρνάν τα βράδια να ξεδιψάσουνε το αίμα μου

Είμαι ό,τι δεν έχω γίνει ακόμα
Μέσα μου σφυροκοπάει η σκαλωσιά του μέλλοντος
Είμαι ότι πρέπει να γίνω
Γύρω μου οι φίλοι απαιτούν οι εχθροί απαγορεύουν

Μη με γυρέψεις αλλού μονάχα εδώ να με γυρέψεις
Μόνο σε μένα